Queensday

30 april 2009, 14:14 u.

Jottum, het is weer koninginnedag. Dat betekent: Eleni is jarig! Die zit nu alleen lekker in London, Starbucks te drinken in een park. Gefeliciteerd Eleni, nu je 16 bent mag je ineens veel meer!

Nederland gaat massaal de straat op, het liefst in een potsierlijk oranje outfit. Vooral met dit voortreffelijke weer is de vrijmarkt druk bezocht. Iedereen houdt van Koninginnedag, zo veel zelfs, dat sommige mensen er gedichten over schrijven, diepzinnige gedichten vol passie en hartstocht.

Het spijt me, ik ben gemeen.
Ook rijden er gevaarlijke idioten rond met Koninginnedag. Zo iemand heeft bijvoorbeeld 2 uur geleden de bus geprobeert te scheppen waar de koninklijke familie in zat, maar miste en raakte wel 14 andere mensen. Inmiddels zijn er daarvan al 2 overleden. Wat een klootzak, zeg.

Maargoed, ik ben de deur nog niet uitgeweest vandaag. Ik ben een beetje bang voor Huizen met koninginnedag. Hoe erg is het dit jaar? Nog erger dan de voorgaande jaren? Of valt het mee? Als ik zo naar Bussum ga, is het centrum van Huizen onvermijdelijk. Ik zal er doorheen, of er omheen moeten, wat me zo een kwartier extra kan kosten. Maar er doorheen waarschijnlijk nog wel langer.

Koninginnenacht heb ik gister samen met Malou, Patricia en Britta doorgebracht in Utrecht. Ja, ik dacht ook dat we naar Amsterdam zouden gaan, maar blijkbaar niet. In Utrecht was het ook aardig druk hoor. Veel muziek op straat, en één pleintje was wel gezellig. Op een gegeven moment moesten we de Marokaantjes (ik wil niet discrimineren, maar zo was het nou eenmaal) letterlijk van ons af sláán. Onder andere een jochie die twee koppen kleiner was en beweerde dat hij negentien was. Daarna kwamen er twee andere jongens die ons een beetje beschermden tegen de plotseling ontstaande pit naas ons, maar ook zij legden heel subtiel een hand om je middel of op je kont. Dus verkasten we weer naar een stukje verderop (mooie zin) en toen besloten we toch maar de laatste trein te halen. Volgend jaar gaan we dus naar Amsterdam.

Ik kreeg net de horen van Malou dat een paar koters uit Amsterdam terugkomen, die we meeten op Spoorpop in Bussum, dus ik moet zo gaan. Dáág.

Brain travels

16 april 2009, 23:21 u.

Ik moet de klok even in de gaten houden, Eleni. Straks is het 23:23 u. Christus, dat gaat te ver.

Er is nog maar één lichtje aan in de woonkamer, de tafellamp naast mij. Het is zo lekker om even alleen beneden te zitten. Niet te lang, want straks komt er een beneden om te vragen of ik zo wel ga slapen. Morgen heb ik de eerste drie uur vrij, dus nee, ik ga zo niet slapen. Het is nu 23:23. De laatste van vandaag.

Ik wilde eerst schrijfster worden. Aan drie boeken ben ik al begonnen, de eerste werd geplaatst in de schoolkrant op de basisschool, elke editie een hoofdstuk. Ik was al op pagina 83, toen stopte ik er plotseling mee. Ik begon aan een nieuw boek. Daar kwam ik minder ver mee, zo'n 20 à 30 pagina's. Ik heb het laatst weer gelezen en nog een stuk geschreven. Het is een verhaal wat ik 's avonds in bed verzon voordat ik ging slapen, over geweldige avonturen in een gewelige wereld vol piraten en magie. Het was nog best goed geschreven. De helft was ik al lang weer vergeten dus ik werd erin meegesleept, het leek net of iemand anders het geschreven heeft. Ik weet niet hoe oud ik was, een jaar of 10?
Het derde boek was heel anders, en ging vrijwel direct over mezelf. Ik weet nog wel dat ik het begin verzonnen heb toen ik in de auto zat. Plotseling komen er dan ideeën bij je op, wil je die zo snel mogelijk uitvoeren en ben je zo gemotiveert, hier ga je echt wat van maken. Maar je kan er op dat moment niet aan beginnen en dan vergeet je het weer of heb je er geen zin meer in.
Toen ik dat verhaal herlas moest ik wel lachen. Ik wil er eigenlijk nog eens aan verder gaan.

Ben jij een beeldendenker? Ik wel, alles zie en denk ik in beelden. Of bijna alles. De letters op een pagina zie je eigenlijk nog nauwelijks als letters. Ze worden een filmpje in je hoofd, en het loopt niet eens achter met wat je leest. Je kan de woorden die je nog moet lezen al voorspellen, want de film in je hoofd loopt toch wel door. Als je dan stopt met lezen blijven de beelden zich herhalen, de stemmen van de figuren gaan gewoon door en als je echt in het boek zit blijven de gevoelens en de sfeer van het boek nog een hele tijd bij je. Hele periodes worden zo gekenmerkt door de boeken die ik las, de muziek die ik erbij luisterde.

Bij enkele films heb ik dat ook gehad. Dat de sfeer bij je blijft. Soms heel erg lang, een paar maanden. Soms een paar dagen. En soms altijd.

Of je droom. Dat heb ik wel minder vaak, maar die blijven ook de hele dag bij je. Ik probeer uit te vinden hoe ik dan de volgende nacht weer zo kan dromen, maar ik weet echt niet hoe dat moet. Dromen zijn echt geweldig, misschien wel beter dan boeken en films. Het is jouw avontuur, jij maakt het mee. In een boek of film kan je ook ontzettend mee worden 'gezogen', maar in een droom ben je het zelf, ook als je het niet wilt.

Laatst droomde ik dat je je hand in de televisie kon steken en alles kon pakken wat op het beeld te zien was. Ik at een chocolade-eitje van het scherm en ik had gratis Dr. Martins. Toen zei ik hardop tegen Cato, dit is vast een droom. Straks moet ik eens proberen te vliegen. Maar dat ben ik vergeten te doen want toen kwam er een reclame voorbij met iets wat ik heel graag wilde hebben.

Werewolf

5 april 2009, 12:04 u.

Ineens is de lucht blauw. Ik kijk naar buiten, en de zon schijnt weer. Woensdag, donderdag en vrijdag was het ook zo heerlijk, om weer met z'n allen in het Maudje te zitten. Ook een beetje raar, want het gevoel van twee jaar geleden komt weer heel sterk terug. Maar niet helemaal natuurlijk, er zijn nu ook andere mensen en andere muziek. Alleen het gevoel wat onderin zit, de vaste basis is wel hetzelfde. Die is in het Maudje toch anders dan ergens anders. Het is een beetje als een anker. Werken op de markt wordt ook steeds minder erg. Het is eigenlijk heerlijke afleiding van het anker. Ik merk het daar niet. Ja, ik tel nog steeds wel de uren af en kijk de hele dag uit naar 4 uur, maar als het dan eindelijk half 4 is, hoef ik niet meer zo nodig weg.

Gisteravond heb ik met Fenna twee films gekeken: Blindness, naar het boek "Stad der Binden" over een stad waar iedereen ineens blind wordt door een virus. De eerste honderd mensen ongeveer worden door de overheid in quarantaine gezet, waar er echt vreselijke dingen gebeuren. Ik heb het boek niet helemaal gelezen, want het was nogal moeilijk geschreven, zonder aanhalingstekens en bijna geen leestekens. Wel een redelijk goeie verfilming denk ik, niemand heeft een naam, er wordt soms chaotisch gefilmd, wat er wel bij past. De sfeer in het boek was natuurlijk wel beter, veel paniekeriger. Het einde had ik nooit gelezen, maar in de film kwam het iets te veel over als een happy ending, hoewel dat ook wel een beetje bevredigend was. De andere film was Wristcutters: a love story , klinkt heel depressief en zo, maar dat was het niet. Het gaat over een jongen, Zia, die zelfmoord pleegt omdat hij een gebroken hart heeft. Hij komt echter terecht in het hiernamaals voor zelfmoordenaars. De wereld is er ongeveer hetzelfde, maar dan net iets erger. Er lopen natuurlijk ook alleen maar mensen rond die zichzelf van het leven hebben beroofd. Als Zia te horen krijgt dat zijn ex-vriendin, om wie hij zelfmoord pleegde, ook zelfmoord heeft gepleegd gaat hij naar haar op zoek. Samen met een Russische muzikant Eugene (met de muziek van Gogol Bordello!) en een lifster Mikal die ze ergens oppikken. Mikal is per ongeluk doodgegaan aan een overdosis drugs, en is op zoek naar de PIC (People In Charge). Oké, wel een ietwat droevige film misschien, maar vooral ook schattig en met humor.

Goed, nu moet ik echt gaan leren voor Nederlands.