29 juli 2009, 20:27 u.
Wat zal het hier donker worden. Nu al zie ik weinig, maar als de lichte gloed onder de wolken aan de horizon ook weg is, zal ik geen hand voor ogen meer kunnen zien. Er zijn hier geen lantaarnpalen die de lucht vervuilen, aan de overkant van de baai zijn slechts een paar lichten te zien. Waaronder, helemaal links, die van een vuurtoren. Elke paar seconden wordt het licht weerspiegeld in de zee. Verder kan ik ook de zee niet zien, ik hoor haar ruisen zelfs niet meer. Wel krekels, overal. Helemaal om me heen, behalve boven mij. Want boven mij rijst slechts het huis op, en ver daarboven - ook al lijkt het dichtbij - de wolken. De sterren kan ik niet zien. Zonder sterren is het nog donkerder.
Heel soms komt er een auto voorbij. Eerst zie ik dan bomen en een huisje oplichten door de koplampen, daarna pas de auto die voorbij komt. De auto hoor ik niet. Wat zal het hier stil zijn. Nu hoor ik alleen nog de krekels, maar als die ook stil worden, hoor ik echt niks meer. Het donkere koester ik. Dan kijk ik voor me en stel ik mijn ogen scherp op dichtbij, dan op ver weg. Dichtbij, ver weg. Er wordt niks onscherp op scherp in mijn beeld, want daar is niet genoeg licht voor. Het stille verdrijf ik, meer uit mijn hoofd dan uit mijn oren. Dat drukt te veel, ik voel het tegen mijn schedel beuken. Er is altijd wel passende muziek, een beetje rustig en niet te hard. De krekels kan ik er nog doorheen horen.
Het is nog donkerder geworden. De sterren lijken door de wolken heen te schijnen en het licht van de vuurtoren reikt verder dan eerst. Het wegglijden in het gekoesterde, met de muziek en het donkere.
