Winter Wonderland

Jongens jongens, wat een sneeuw. De Westerdoksdijk was de hele dag een file en de NS was natuurlijk massaal ontspoord. Uiteindelijk hebben Jurre en ik een trein kunnen pakken op CS na uren ingesneeuwd thuis te hebben gezeten in Amsterdam. Toen we het er uiteindelijk weer op waagden en naar het station liepen kwam de enorme Queen Victoria (voor de tweede keer) voorbij, dit keer ging ze de andere kant op (voor de ene kant, zie foto's op facebook of flickr). Wat was ze mooi! En groot!

Toen we voor het zebrapad stonden te wachten bij uitgang Noord liep een raar mannetje doodleuk de weg op, terwijl de auto's nog groen licht hadden. Er werd getoeterd en geroepen vanaf de kant, maar zijn reactie was slechts "Ahjoh, 's toch Amsterdam, schijt hebben aan alles? Daarvoor zijn we hier toch?". Briljant.

Op het station zelf waren de stemmingen wisselend. Eén trein had denk ik errug veel vertraging aan de hoofden van de uitstappende passasiergs te zien, maar gelukkig waren er ook mensen met een beter humeur. Toen wij eindelijk de goede trein naar Amersfoort hadden gevonden deelde de machinist iets te vrolijk mede datwe inderdaad in de stoptrein naar Amersfoort zaten. Iedereen begon spontaan te klappen van deze vrolijke vent.
Iemand die op dat moment de coupé binnen kwam lopen stootte zijn hoofd en zijn vriend vroeg geschrokken: "Was dat je hoofd?!". De gewonde antwoordt met: "Ja, maar daar zit niks in dus dat kan geen kwaad".

Lang leve het goede humeur.

Tractatus

6.4311 Wenn man unter Ewigkeit nicht unendliche Zeitdauer, sondern Unzeitlichkeit versteht, dann lebt der ewig, der in der Gegenwart lebt.
- Wittgenstein

Front/Back

Wat mij altijd enorm kan boeien - waar ik ook ben - zijn de achterkanten van mensen. Maar dan vooral die mensen waar je lang achter fietst, loopt, staat, zit, zodat je goed te tijd hebt ze te bestuderen. Wanneer je op de fiets zit en iemand voor je fietst met dezelfde snelheid zodat je niet hoeft in te halen. Of in de rij ergens, voor een kassa. En natuurlijk heb je dan de verkeerde rij uitgekozen (het is wetenschappelijk bewezen dat mensen altijd in de verkeerde gaan staan als ze de keuze hebben. Dan vraag je je ook af wie de mensen in de goede rijen dan zijn, aliens?). Achterkanten zijn intrigerend. Ze hebben een soort van gezicht, een identiteit. Vooral als je niet weet hoe de voorkant eruit ziet, dan kan de achterkant net een persoon op zich zijn, al helemaal wanneer de voorkant er niet bij past. Als ik achterin een collegezaal zit heb ik uitzicht op tientallen achterhoofden. En het is dan best lastig om iemand te vinden! Maar toch zijn achterkanten heel herkenbaar. Ze kunnen ook zo mooi zijn, en zodra iemand zich dan omdraait kan het helemaal weg zijn. Misschien is het ook wel een beetje de mystiek. Toch blijft het raar wanneer iemand niet bij zijn of haar achterkant past. Een achterkant blijft zo gescheiden van de rest, de kleren en het haar blijven anders dan het gezicht. De voorkant hoort vaak bij het gezicht, omdat je die twee tegelijk ziet.
Achterkanten zijn zo anders dan voorkanten, ze verraden geen uitdrukkingen, maar dragen wel een typetje in zich. Meisjes met hoge staarten en dikke sjaals, mannen met petjes, vrouwen met rood geverft kort haar. Vooral die eerste twee groepen hebben vaak veel verschillende gezichten (van voor), maar die roodharige vrouwen hebben echt vaak hetzelfde hoofd. Gezichten bestuderen is trouwens ook heel leuk, maar die kans heb je minder vaak omdat mensen het meestal niet prettig vinden om aangestaard te worden.
Maar terug naar de acherkanten. Ik vind ze geweldig en vind ook dat ze meer aandacht verdienen. Wie kijkt er nou elke morgen met een andere spiegel in de spiegel naar zijn of haar eigen achterkant? Ik ook ook niet trouwens, maar toch is je achterkant belangrijk. Of misschien ben ik wel de enige die er zo veel naar kijkt.

Colt

En zo kwam de kou weer, maar ook de heldere lucht. De straten glimmen, denk maar niet dat ik nu op de fiets stap. Nee, het liefst binnen, weggekropen achter een gordijn en dekens met niets dan stilte. En het liefst mijn lief naast me na een lange nacht vol woorden en dromen van naalden en draden.
En met de kou komt de schemering. De veilige, dreigende schemering en donkerte. Vruchtbaar smaakt de lucht, maar ik houd de kaarsen brandend.
Door het glas komt de gele maan op boven het water en het Shell-logo, wat net een tweede maan lijkt als je niet goed kijkt. Het water weerspiegeld hen niet vanwege de wind.
En dan lig ik eens alleen, te wachten tot de dekens de warmte teruggeven die ik nog ergens moet hebben.

LipDub

Een tijdje geleden, twee berichten geleden om precies te zijn, was mijn eerste tentamenweek in aantocht. Vandaag heb ik daar eindelijk het derde en laatste cijfer van teruggekregen. Ze zijn niet best, die tentamens. De eerste over propositielogica had ik in een collegezaal en duurde slechts twee uur. Ik haalde een 5,3. Let wel: dit is logica en mijn docent is daar een genie in dus kan hij het voor geen meter uitleggen. Ik was dus nog redelijk verbaasd over dit voor mijn gevoel hoog uitgevallen cijfer.
Het tweede tentamen vond plaats in een heuze tentamenzaal, ergens in een gebouw bij het AMC. Er gingen nogal creepy geruchten rond over het feit dat je alleen naar de 4e verdieping kon, zowel met de lift als met de trappen. Men zei dat zich op de andere verdiepingen een mortuarium bevond. Later, na het tentamen, hoorde ik dat dit niet correct was. Het mortuarium zat in het gebouw daar pal naast. Afijn, beter dan je tentamen maken in een ijskoude zaal met de lijken onder je. We weten overigens nog steeds niet wat er dan wél op de 1e, 2e en 3e verdieping is.
Het tweede tentamen was ethiek, waarbij ik volkomen in paniek raakte (dat gebeurde al van te voren toen bevestigd werd dat het tentamen inderdaad vier uur zou duren, van 18:00 tot 22:00 uur). Ook voor dit tentamen haalde ik een 5,3. Aangezien het zo slecht ging viel ook dit nog mee, maar toch is het behoorlijk demotiverend om alleen maar 5-en te halen. Het derde cijfer, welke ik dus net binnen heb, is iets beter: een 7,2! Het was een thuistentamen, dus ik kon overleggen met Lizette en Sophie. Maar dat wil niet veel zeggen: bij het vorige thuistentamen hebben we dag ook gedaan met als resultaat twee dikke 8en voor Lizette en Sophie en (alweer) een 5je voor mij.
OK. Genoeg.

Ik ben officieel dikke maatjes met Herman. Jurre was me voor (zie facebook foto's), hij heeft blijkbLaar dezelfde mysterieuze aantrekkingskracht op dieren als mijn vader. Maar ik heb ook Hermans hartje veroverd, want ze chillt nu net zo graag bij mij op schoot als bij Jurre. Het enige wat ze nog wel doet is poepen als ze bij mij zit, iets wat ze niet bij Jurre doet. Maar ach, dat zal ze vast wel goed bedoelen.

De Sinterklaasstress slaat ook alweer toe. Ik heb nog een hele berg werk te doen voor de studie maar gedichten en surprises ontstaan ook niet vanzelf. Heeft iemand nog een rijmwoordenboek...?

Oja, voor ik het vergeet: ik ga naar Praag! In januari (pas), een paar nachtjes (3) met Lizette. We hebben zo veel zin in vakantie dat we er maar gewoon één geboekt hebben. De tickets waren in de aanbieding dus vliegen we voor €70,- heen en weer. Voor nog eens €35,- verblijven we drie nachten in een hotelletje midden in het centrum en hebben we ontbijt. Ik heb er zin in!

En dan als allerlaatste de link naar het lipdub-filmpje van Beeld en Geluid: hiero. Ik zeg lekker niet waar je mij kan zien want ik zie er belachelijk uit (ik vergat dat ik in beeld was en om leuk te kijken).

Tsjauw!

Herman

27 oktober 2010, 23:27 u.

"Zullen we een hamster kopen?"
"Ja!"

Die middag...
Herman.

First Born

Ik ben weer ergens waar ik kan inloggen op web-log.nl! Dit keer vanaf de 3e etage in Amsterdam, ook een zeer mooi uitzicht.

Dus wat is er zoal gebeurd de afgelopen maand? Alweer vrij veel, mijn studie aan de UvA raast voort, het tempo ligt behoorlijk hoog. Volgende week alweer de eerste tentamenweek! Die uiteraard desastreus zal gaan verlopen. Verder... ben ik verhuisd. Naar een 3e etage in Amsterdam, aan het IJ. Ik woon bij Lizette, en deel met haar een appartementje die veel te luxe is voor een student. Er is een grote keuken compleet met ingebouwde vaatwasser, koelkast en oven (en meer). Er is een supersjieke badkamer met dubbele wastafel. Er is zelfs een wasmachine. En een droger. Dus hier zit ik dan, hartje Amsterdam, 15 minuutjes afstand van de UvA (da's wel iets anders dan 3 uur reizen per dag) met een prachtig uitzicht op het IJ waar momenteel het schip De Stad Amsterdam (van de Beagle) voor de deur geparkeerd ligt. Dat is er dus zoal aan de hand tegenwoordig in mijn roerige leventje.
Natuurlijk woont Henk-Jan op maar 200 afstand van mijn nieuwe huisje, aan het einde van de straat. Dus ook dat is erg gezellig. Nu ben ik de nieuwe buurvrouw die op de katten kan passen als HJ naar Spanje gaat, bijvoorbeeld.

Wanna PLL'ay?

Jaja, eindelijk weer een berichtje. Sorry, ik kon er niks aan doen dat ik geen nieuw bericht heb geschreven! De website van web-log is veranderd en nu kan ik niet meer inloggen, die pagina wil maar niet laden. Nu zit ik bij Jurre op de computer terwijl hij z'n kleren aan het inpakken is voor Lowlands 2010! Het is weer zo ver, morgen (donderdag) gaan we de polder weer in. En we hebben er zin in!

Op vakantie zijn we inmiddels ook al geweest, Zuid-Frankrijk dit jaar. Heel uitgebreid kan ik daar nu niet over gaan vertellen. We hebben gekampeerd ( we = mijn moeder, Jurre en ik // Leonie, Edwin, Stijnie, Mart, Jurre en ik), een kanotocht gemaakt van 24 km en maar één boek uitgelezen.

Nu krijgt Jurre ruzie met een rugzak dus ik denk dat ik even ga helpen.
Na Lowlands weer meer!

Het Voorbereidend Wetenschappelijk Onderwijs Diploma

GESLAAGD. Ik ben GESLAAGD. Voor het Voortgezet Wetenschappelijk Onderwijs (VWO), en daar ben ik dus blij mee. Mijn eindlijst ziet er zo uit, de cijfers voor mijn eindexamens daarachter tussen haakjes:
Nederlands 7 (6.9)
Engels 7 (5.9)
Frans 5 (4.3)
Aardrijkskunde 7 (7.9)
Geschiedenis 6 (5.1)
Filosofie 7 (7.4)
Tekenen 7 (praktijk: 6.8, theorie: 6.4)
Wiskunde (C) 7 (7.1)
Combinatiecijfer (CKV, Maatschappijleer, PWS) 7

Jaja, dus wat nu? Eerst lekker vakantie vieren en feesten, daarna Wijsbegeerte studeren aan de UvA.
Life, here we come!

R.I.P. Burn Face

Inmiddels zit de eerste week van de examens erop. Helaas heb ik er pas twee gehad (Nederlands en geschiedenis) en volgen er volgende week nog 5 + 1 de maandag daarop. Natúúrlijk ben ik keihard aan het buffelen om alle leerstof er nog in te stampen. Wel in het zonnetje, want die wil ik niet missen. "Goh wat ben jij bruin zeg!" "Ja, het is eindexamenweek". Ik ga al bijna door voor negertje. Nu lig ik ook met mijn wiskundeboek in het gras. Er kruipen wel de hele tijd vliegjes over mijn boek om er vervolgens dood te gaan. Ik heb nagedacht waarom nou daar, en ik kan er drie redenen voor verzinnen:
1. Ze waren al aan het doodgaan en zochten een plek op met abstracte energie voor hun reis naar het vliegjesparadijs;
2. Wiskunde is de doodsoorzaak (lijkt mij niet zo gek);
3. Het is makkelijker om op een plat boek dood te gaan dan op een grassprietje.
Punt 2 spreekt mij persoonlijk het meeste aan, omdat ik me ook wel eens zo voel. Zoals je wel kunt merken gaat het namelijk niet zo uitstekend met de concentratie en kan iemand mij logaritmes uitleggen?

Als laatste moeten jullie dit nummer van CocoRosie gaan luisteren (klik) , want dat is erg mooi. Dan ga ik me nu weer op functies, normaalwaarschijnlijkheidspapier, logaritmes en groeifactoren storten. Adieu!

Edit:
Het is inmiddels 16:52 u. Ongeveer drie wiskundesommen, een glaasje wijn en een hoop gedachtes en handelingen die niets met leren te maken hebben verder. Mijn concentratievermogen is werkelijk 0 en de buurjongetjes spelen het maak-zo-veel-mogelijk-lawaai spel in het zwembad. Tijd om te stoppen met blokken en het laatste zonnetje te pakken zou ik zeggen.

Groengrijs

9 mei 2010, 14:40 u.

De vakantie is alweer voorbij (dramatische muziek), en de examens komen nu eng dichtbij. Oh guttegut, als dat maar goed gaat. Natuurlijk heb ik nauwelijks geleerd deze vakantie, geen idee wat ik wél heb gedaan maar dat in elk geval niet. Om dit berichtje nog dramatischer te maken ben ik afgewezen voor de Rietveld, maar dat was niet echt een hele grote verrassing. Dus wat ga ik nu doen?

Buiten is het ontzettend groen en grijs. Beetje jammer van het grijs, maar het is gelukkig geen winter-grijsgrijs. Het is zomer-groengrijs, dus dat ik minder erg. Wel jammer dat het zo koud is. Maarja daar heb je Jurre voor. Of een kacheltje, die heeft wel goed gewerkt afgelopen woensdagavond.

Verder haat ik de post en dit berichtje is ook best oninteressant dus ik stop er maar weer mee. Misschien ga ik een beetje filosofie leren.

Musica

19 april 2010, 20:54 u.

All I want is for you to be happy and
Finally you have found something perfect and
Finally you have found yourself
Hard To Concentrate, Red Hot Chili Peppers

You can have the best of me
I'll just take the rest of me
When I Was An Orphan, the Parlor Mob

All this time
It was staring me blind
I can't believe I never noticed my heart before
Noticed, Mute Math

Wakker worden met de radio. Opstaan met the Parlor Mob. Aankleden met Rufus Wainwright. Ontbijten met Mute Math. Fietsen met CocoRosie. In de les met Foo Fighters. Rondje lopen met Jurre. Tekenen met Jeff Buckley. Brommeren met geneurie. Samen met Zero 7. Of met Terence Blanchard. Of met Stevie Wonder. In slaap vallen met Ludovico Einaudi. Wakker worden met Beethoven.

Erase/Replace

22 maart 2010, 19:47 u.

Ik heb vaak het gevoel dat ik blind ben, in absolute zin. Relatief juist niet. Tenminste, over het algemeen. Als het over mezelf gaat van buiten af en uit bepaalde hoeken natuurlijk wel. Mijn eigen blinde hoek, heel erg lastig te zien of te kennen. Daarvoor is absolute afstand nodig. Anderen zijn mijn blindehoekspiegel, zolang ze te vertrouwen zijn in elk geval. Of zolang ze zelf niet stekeblind zijn natuurlijk. Het is belangrijk om zo'n spiegel te hebben en af en toe te raadplegen. Het is belangrijk om te praten, niet alleen over elkaar maar vooral met elkaar. En dat gebeurt niet genoeg vind ik. Dat is erg jammer, en er zijn te veel misverstanden. Terwijl we zo veel van elkaar kunnen leren. Over elkaar en onszelf en de rest. Zonder te oordelen, gewoon leren. En dan denken, plaatsen, praten. Maargoed, dit was relatief. Ik kijk veel, beschrijf veel, pieker veel. In absolute zin ben ik blind, of kijk ik door een verrekijker door de verkeerde kant. Ik zie een hele lange donkere tunnel, aan het einde maar een klein stukje wereld. Het boeit me enorm, te bedenken wat ik allemaal mis en niet zie. Het is wel frustrerend dat ik veel dingen ook weer vergeet. Zo blijft alles wel vernieuwend maar ik heb ook het gevoel dat ik niet vooruit kom. Maar het is zo moeilijk om je kader of kijker te vergroten en alles te blijven zien.

Eigenlijk denk ik dat we helemaal niet kunnen zien, niet perfect. Daarvoor zijn we te veel ingevuld, bevooroordeeld en gekleurd. We zien vervormingen, soms slechts een heel klein beetje, heel misschien een enkele keer wel helemaal helder. Ik vraag me af in hoeverre het mogelijk is je ogen en de werkelijkheid te effenen en te neutraliseren, voor perfect zicht. In die zin begrijp ik Plato nu beter, we zien nooit de werkelijke vorm. Hoewel hij de werkelijkheid metafysisch bedoelde, denk ik eerder dat de werkelijkheid zich wel om ons heen bevindt, dat wij er middenin zitten, maar dat we het gewoon niet goed kunnen zien. Denk ik.

Laatste weekje

15 maart 2010, 17:53 u.

Zo. De laatste SE-week is voorbij! De allerlangste week ooit, dat ook. Nu over twee maanden eindexamens en dan klaar. Maar het is een beetje traditie geworden om mijn cijfers hier te posten, zodat iedereen weer een beetje op de hoogte is. Deze keer 9 SE's, ik heb alleen nog niet álle cijfers terug, maar hier zijn ze:
Wiskunde: 6,8
Filosofie: 6,4
Aardrijkskunde: 6,1
Geschiedenis: 6,7
Frans (mondeling): 5
Nederlands (mondeling): 6
Kunstgeschiedenis (mondeling): 6,3
Engels (argumentative essay): ?
Frans (formele brief): ?
Ik weet dat het cijfer 6 nogal vaak voorkomt. Niet echt een spetterende lijst maar ik heb er ook niet echt veel tijd aan besteed deze keer. Te druk met genieten van de zon op het plein en zo.

Verder... O ja natuurlijk: opendag van de Universiteit voor Humanistiek! Afgelopen zaterdag was dat, in Utrecht. Ik ben er met Jurre heen geweest en het was echt geweldig. Heel klein, niet meer dan 400 mensen. Perfecte combinatie van vakken (o.a. filsofie, culturele antropologie, psychologie, sociologie etc.). Het proefcollege kregen we van een docent wijsbegeerte over empathie en emoties. Werkelijk fantastisch. Heel toevallig net over een filosoof die we in de les filosofie hadden behandeld (William James) en weer vreselijk toepasbaar en herkenbaar. Kortom, een serieuze optie voor het geval de Rietveld niet doorgaat (of eigenlijk ook als de Rietveld wel doorgaat).

Ja, dus. Niet een heel diepzinnig berichtje dit keer, maar dat moet ook af en toe kunnen. Doei!

Contouren

3 maart 2010, 19:54 u.

08:41 Telegraph Road, Dire Straits
Well just believe in me baby and I'll take you away
From out of this darkness and into the day

Blz. 54 Filosofie voor internetters, Roger-Pol Droit
De schemering komt elke dag iets eerder. Veel mensen vinden dat beklemmend. Ik ben nauwelijks geneigd om tegen het algemeen gevoelen in te gaan, maar die donkere sluier die zich van dag tot dag uitgebreidt stelt me gerust. (...) Het daglicht heeft iets scherps, je moet op je hoede zijn, klaar om te reageren. (...) Het zal me nooit lukken om het zo te draaien dat de dag ophoudt een min of meer vreemde wereld te zijn, en de nacht een veilige haven.

Het bewandelen van een zonovergoten plein, na dagen, weken, maanden in de schaduwen te hebben doorgebracht is verblindend voor de ogen. Het licht is zo fel dat je je het liefst omdraait om de zon weer vanuit de schaduw waar te nemen. Dat je het liefst blijft kijken naar de mensen die daar lopen. Maar de nieuwsgierigheid is opgewekt. Je begint langzaam. Stapt in het zonlicht, maar blijft staan met de ogen gesloten. Dan weer terug in de koele schaduw aan de randen van het plein. Je moet nog wennen aan de warmte die de bleke huid kan schroeien. Maar iemand grijpt je hand en trekt je terug het licht in. Een tijdlang sta je te knipperen als een gek, de witte tegels reflecteren het licht ook zo scherp. Nog eens terug de schaduw in. De ander kijkt je na, maar ziet je al snel niet meer, je hebt de donkerste schaduw opgezocht, of die heeft jou gevonden. Dit is jouw stuk van het plein. Zelfs als de zon om twaalf uur op haar hoogst staat, zijn er nog schaduwen. Na een tijdje wil je weer terug. Dit keer wennen de ogen al sneller. De huid straalt. Maar het is nog steeds erg warm en de dingen lijken allemaal zo scherp. Bijna lelijk. Nee, ze zíjn lelijk. Gelukkig loop je met een ander die het kennelijk niet lelijk vindt en je veel leert. Zodra je weer alleen bent ga je terug naar de rand in de koele schaduw. Daar alleen zijn kan nog niet. In het donkere zijn de dingen zachter, hoewel je niet weet waar je aan toe bent. Maar nu blijf je denken aan het midden van het plein. Hopelijk is de ander daar. Elke keer nu je het licht in stapt wennen de ogen sneller en schroeit en reflecteerd de huid minder. Totdat je merkt dat je niet elke keer teruggaat naar de schaduwen zodra je eventjes alleen wordt gelaten. Voor langere tijden nog wel, maar je wacht eerst nog eventjes aan de rand van schaduw en licht. Alleen de nachten vallen nog steeds, natuurlijk.

Un nouveau sens

24 februari 2010, 18:34 u.

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Maar er is iets nieuws. Althans, voor mij dan. Het is werkelijk overweldigend, intens en positief. Gelukkig maar, anders zou er iets heel erg mis zijn, en dat is wel het laatste wat ik nu kan gebruiken. Hoewel ik weet dat ik het hier niet kan uitleggen, verwoorden of opschrijven wil ik toch maar iets kwijt want zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Het is iets intiems en wederzijds wat zo bizar snel is ontwikkeld. Iets wat ik nog niet kende en me nu een gelukkig gevoel geeft, maar ook diep treurig omdat ik het al die tijd heb gemist. Ik denk dat ik het toen wel miste, ook al besefte ik dat pas heel laat. Maar nu weet ik hoe het is en ben ik weer een stukje wijzer geworden in deze wereld. Vraag me verder alsjeblieft niks.

Goed, het is ook wel weer tijd voor een verhaaltje. Even iets anders. Vandaag ben ik naar Amsterdam geweest, wat minstens één keer per vakantie moet. Samen met Patricia en Bram, die inmiddels wel voor echtpaar door kunnen gaan. Ik heb twee heerlijke maar ontzettend lelijke tweedehands sweaters gekocht bij de Zipper. Jeweetwel, van die oude Amerikaanse met een plaatje van een enorme karper die spectaculair uit het water springt en met de tekst "Largemouth" erop en erger. Die andere is met een prachtige visadelaar en daar staat ook een of andere footballclubnaam op of zo. HO ineens ga ik mee naar de Chinees dus ik ben bang dat ik dit lulverhaaltje nu al moet afkappen. Nouja, hebben jullie mazzel.

Over de toekomst

12 februari 2010, 16:16 u.

Goedendag beste lezers, het is nu 16:16 en ik vind het leuk om dat altijd even te vermelden, zoals veel mensen wel weten. Maar daar wilde ik het verder niet over hebben! Gisteren, donderdag dus, ben ik naar de Rietveld geweest voor een toelatingsspreekuur. Dat is een soort voorronde/voorselectie waar bepaald wordt of je toelatingsexamen mag doen (voor de Rietveld dus). Ik moest mijn porfolio meenemen waar ongeveer alles in gestopt moest worden van maximaal drie jaar oud. Dus ook krabbeltjes uit schriften, alle mislukte tekeningen etc. Ook had ik ongeveer 370 foto's uit mijn hele archief geselecteerd (zat ook een hoop zooi tussen) en die op contactvellen laten printen. Ik daar heen met een enorme map en nog een tas vol gedoe, half spastisch van de spanning. Maar eigenlijk was het heel simpel. Dit was slechts de voorselectie zodat niet elke niet-gemotiveerde daar de tijd van chique comissies staat te verdoen. Ik ben dus door naar de 2e ronde! Het echte toelatingsexamen. Dat is in de 3e week van april, van te voren krijg ik drie weken de tijd om twee thuisopdrachten te maken. Verder moet ik wéér mijn hele portfolio meeslepen en het een beetje mooi uitstallen (wel weer de krabbeltjes meenemen) en dan komen er twee comissies bepalen of ik toegelaten mag worden of niet. Dat wordt pas echt eng. Ik ben wel heel benieuwd naar de opdrachten, hopelijk kan ik er wat mee. Nou, ik heb jullie weer even allemaal op de hoogte gehouden! Toedeledoki, tot de volgende keer maar weer.

De Goede Nederlander

21 januari 2010, 23:52 u.

Ik heb zojuist eens naar het televisiescherm zitten kijken en luisteren. Jeweetwel, naar die show waar ze geld ophalen voor de slachtoffers van de aarbeving ik Haïti. De beelden zijn verschrikkelijk, en wat daar aan de gang is waarschijnlijk nog veel verschrikkelijker. Maar wat ik ook verschrikkelijk vind is dat er een show voor nodig is om zo veel geld op te halen. Mensen moeten blijkbaar eerst met hun hoofd op tv voor ze iets willen geven. Hoeveel zou er opgehaald zijn als de giften alleen anoniem gegeven konden worden? Veel en veel minder, anders zouden ze geen anderhalve week gewacht hebben tot ze voor de camera hun cheques konden overhandigen. Getallen met minstens zes nullen onder hun logo zijn erg goed voor hun zaakjes natuurlijk. Aan de andere kant hoor je ook verhalen over jonge kinderen die koekjes bakken en zo €50,- ophalen. Dat is nou goed, ethisch gezien. Want €55.000,- is natuurlijk ook goed, maar niet vanuit de verkeerde reden (publicatie). Toch?
Dan is die €50,- goed van die kinderen, in praktijk is het waarschijnlijk niet genoeg om één hulpverlener daar zijn loon te betalen. Dat zou ik ook wel eens willen weten, hoeveel blijft er nou eigenlijk over voor Haïti? Hoeveel houden de hulporganisaties zelf achter? Begrijp me niet verkeerd, ik vind het echt heel mooi van alle mensen dat ze geld hebben gegeven (alle mensen die het wél anoniem hebben gedaan en er niet mee lopen te pronken), maar ik vraag me alleen af of het echt helpt.