'Is dit het nou?' vroeg ze.
'Wat "is dit het"?' antwoordde de stem.
'Het er zijn,' zei het meisje, 'het leven, de dingen. Je weet wel.'
'Dat zou kunnen,' antwoordde de stem weer. Het meisje zuchtte. Ze steunde op haar ellebogen, hield haar adem in en zuchtte nog eens.
'Wat een diepe zucht.'
'Ja.' De ogen van het meisje gleden langs dingen die ze zelf niet eens kon zien. Traag.
'En als dit het dus is, hoe weet ik dan of ik wel gemaakt ben voor dit?'
'Hoe bedoel je?' vroeg de stem.
'Nou, je weet wel, iedere keer weer komt die vraag naar boven en dan weet ik eigenlijk het antwoord niet. Of misschien stiekem wel een beetje, en dat is "nee".'
De stem bleef stil en gaf geen antwoord. Dus het meisje ging verder.
'Zijn er eigenlijk mensen die niet gemaakt zijn voor het leven? Mensen die geboren worden, tot leven gewekt, en dan helemaal niet kunnen bestaan?'
'Sommige mensen, ja. Misschien.'
'Misschien?'
Stilte.
'Er zijn dus mensen die niet goed zijn in er zijn,' stelde het meisje, 'ik ken dat wel, soms zou je willen dat je onzichtbaar was of beter nog, helemaal weg.'
'Maar jij bent hier, en je bent zelfs gelukkig,' zegt de stem.
'Ja.'
'En toch..?'
'Ja. Soms.'
