Het album Felt bevat niet alleen mooie pianomuziekjes, maar ook de pianist
zelf. De aanwezigheid van Nils Frahm is letterlijk hoorbaar in de opnames, meer
nog, vind ik, te vinden in de verhalen die zijn melodieën vertellen. Het
verhaal dat hij zelf in het album vertelt, aan de binnenkant van het hoesje,
gaat over zijn piano en zijn buren. Wanneer hij 's nachts op zijn piano speelt
legt hij een deken van vilt over de snaren, om het geluid te dempen en zijn
buren niet te storen. Hij vond het ontstane geluid echter zo bijzonder en mooi
dat hij besloot hier een album mee op te nemen. Mede doordat alles zo gedempt
was en Frahm zeer zacht speelt zijn alle omgevingsgeluiden die ontstaan tijdens
het maken van de muziek ook op de opnames te horen. Dit geeft een zeer
bijzonder effect. Hoewel het geritsel niet altijd op de maat van de tonen mee
gaat geeft het een zekere rust in de muziek.
Toen ik het album voor het eerst luisterde, deed het me denken aan een vertrouwde, zachte omgeving, hoewel melancholisch. Toen ik Frahm een stuk van Felt live hoorde en zag spelen kwam pas echt de scherpe en harde kant naar boven. De zo voorzichtig beroerde pianotoetsen, de volle overgave van Frahm in de tonen afgewisseld met de hard aangeslagen snaren en het schijnbaar verliezen van de controle over de muziek van Frahm deden mij tranen over mijn wangen lopen in het kleine zaaltje tijdens het Cross Linx festival in Rotterdam, zondag 3 maart 2013.
Zulke mooie pianomuziekjes met onverwachte scherpheid en diepte als hij maakt, ook op elektronisch gebied is Frahm bekend. Het album 7fingers dat hij heeft opgenomen met Anne Müller is aan de ene kant iets compleet anders dan Felt, toch weet hij weer dezelfde gevoeligheid in de muziek te leggen. De cello van Anne Müller wordt op 7fingers gecombineerd met elektronische tonen en ritmes. De piano van Frahm ontbreekt ook niet. 7fingers voelt bijna als een film. Een film over illusie en desillusie. Over reizen en terugkeren.
Toen ik het album voor het eerst luisterde, deed het me denken aan een vertrouwde, zachte omgeving, hoewel melancholisch. Toen ik Frahm een stuk van Felt live hoorde en zag spelen kwam pas echt de scherpe en harde kant naar boven. De zo voorzichtig beroerde pianotoetsen, de volle overgave van Frahm in de tonen afgewisseld met de hard aangeslagen snaren en het schijnbaar verliezen van de controle over de muziek van Frahm deden mij tranen over mijn wangen lopen in het kleine zaaltje tijdens het Cross Linx festival in Rotterdam, zondag 3 maart 2013.
Zulke mooie pianomuziekjes met onverwachte scherpheid en diepte als hij maakt, ook op elektronisch gebied is Frahm bekend. Het album 7fingers dat hij heeft opgenomen met Anne Müller is aan de ene kant iets compleet anders dan Felt, toch weet hij weer dezelfde gevoeligheid in de muziek te leggen. De cello van Anne Müller wordt op 7fingers gecombineerd met elektronische tonen en ritmes. De piano van Frahm ontbreekt ook niet. 7fingers voelt bijna als een film. Een film over illusie en desillusie. Over reizen en terugkeren.
