Wat
je moet doen is de waarheid spreken, zei het monster.
‘Is dat alles?Denk je dat dat makkelijk is?
Toen ik het boek, Zeven minuten na middernacht van Patrick Ness | Siobhan Dowd, voor het eerst zag, dacht ik dat het slechts, of toch vooral, een kinderboek was. Toen ik de pagina’s voorbij liet flitsen zag ik als eerste de duistere maar prachtige illustraties, die mij in ieder geval nieuwsgierig maakten naar dit kinderverhaal; blijkbaar een donkere wereld, zonder kleur en vol schaduwen.
Ik begon met lezen en, inderdaad, het leek een kinderverhaal. Maar direct bleek ook dat dit een kinderverhaal dat voor volwassenen ook niet verkeerd zou zijn om te lezen. Het was op z’n minst verwonderend hoe goed het de gedachtegang en belevenis van een kind verwoordde. Of nou ja, dat van een dertienjarige. Op dat moment voel je je eigenlijk niet echt een kind meer, en zeker de hoofdpersoon Conor niet. Dat kan hij zich niet veroorloven, en het wordt van hem ook niet verwacht nog een kind te zijn.
Het boek leest razendsnel, de illustraties zijn zeker een toevoeging aan het verhaal. De duisternis van Conor’s wereld wordt er zeer goed in verbeeld en maakt van het boek een eigen wereldje. Een ontroerend wereldje, waarvan de les er één is die de meeste volwassenen nog moeten leren.
