Onzichtbaar

Ik heb een prothese gebouwd die je lasten draagt. Een ijzeren constructie die je schouders omhelst, aan je hangt. Daaraan hang je je lasten, die zien er uit als juten zakken en bakstenen. Ze zijn vast te houden, te wegen, om te keren. Ze hangen op je rug en je kunt er altijd bij, je kunt ze een beetje verschuiven als ze je bewegen lastig maken. Maar de last die onzichtbaar is, omdat hij niet te vatten is, weegt het zwaarst. Wat is dat voor last? Hoe ziet hij eruit en hoe groot is hij? Alleen het gewicht kan ik inschatten, want dat is het enige waardoor hij kenbaar is. Dat gewicht verandert. Totaal anoniem, onzichtbaar. Daardoor kun je het niet ophangen, het zit onderhuids. Het maakt je huid strakker zitten om je enkels en je armen, laat het hangen om je buik en je borst. Je oogleden hangen voor je ogen, buigen je wimpers naar beneden. Je draagt de last niet op je rug of aan je schouders. Het zit in de toppen van je vingers, zowel als diep van binnen tussen je maag en je hart.

De wereld van de vroege mensen

Goeiemorgen, allemaal. Het is op het moment 07:52u. In de ochtend. Ik zit al bijna een uur in de trein. De wereld rond deze tijd ben ik steeds beter leren kennen, dankzij het feit dat ik in Breda woon, en mijn familie, Jurre en baantje zich aan de andere kant van de wereld bevinden. Omdat de meeste mensen in mijn omgeving deze wereld niet zo goed kennen wil ik dit vandaag met jullie delen.
In het meest gunstige geval gaat mijn wekker om tien voor zes, dan mag ik nog tien minuutjes snoozen en moet ik om zes uur precies uit bed. Ik zeg in het meest gunstige geval, dat is wanneer ik bij Jurre slaap. Niet alleen omdat het natuurlijk fijn is naast een geliefd persoon wakker te worden - wat het ochtendhumeur aanzienlijk verbeterd - maar vooral omdat deze plek het dichtst bij het station ligt waar ik zo vroeg de trein moet nemen. Dus om zes uur stap ik uit bed. Als een zombie voltooi ik een soort van mijn ochtendritueel: douchen, ontbijten, aankleden en spullen pakken. Om uiterlijk tien voor zeven moet ik de deur uit, gelukkig is het dan maar tien minuutjes lopen naar het station. Wat nog steeds erg ver lijkt als je een zware laptoptas en/of rolkoffer met dan of wel schone of vuile was bij je hebt. Net op tijd kom ik meestal aan om de trein te halen, de intercity naar Utrecht Centraal van zes over zeven. De eerste van drie treinen die ik moet pakken naar Breda. Deze trein zit altijd overvol, waardoor ik vandaag helemaal voor in de trein instap. Niet dat het daar rustiger is, maar uit ervaring (ja, ervaring) weet ik dat deze trein niet verder gaat dan Utrecht Centraal, waar ik zelf samen met de rest van de hele trein uit moet stappen op een klein perron, waar dus vanzelf een enorme file van forenzen ontstaat. Aangezien ik daar slechts een paar minuten de tijd heb om mijn overstap te halen is dat zeer hinderlijk. Dus vandaag stap ik helemaal voor in, wat ik erg slim vond van mezelf tot ik op de laatste vrije plek ging zitten. Naast een heel dik meisje dat Vijftig Tinten Grijs aan het lezen is. Sop sop. Gatver, Sooph.
Dan kom ik aan op Utrecht Centraal, gelukkig zonder vertraging. Ik hoef inderdaad niet in de mensenfile op perron 2 te staan, als ik op de roltrap sta en naar beneden kijk zie ik dat die er zoals altijd wel is.
Dan haast ik mij - op hoge hakken godverdomme - door de enorme stationshal van Utrecht Centraal. Het is daar altijd druk! Helemaal naar perron 15, aan de andere kant moet ik zijn. Daar gaat de intercity naar Maastricht, ik moet onderweg uitstappen op Den Bosch. Deze trein is gelukkig altijd een stuk leger. Wat ik ook heel goed begrijp, want tussen de mooie randstad en het verre Breda ligt een enorm stuk niksigland. En de meeste mensen die in Breda moeten zijn om negen uur 's ochtends doen dat niet vanuit Bussum, of Utrecht. Dus deze trein is redelijk rustig, en ik heb een tweezits voor mezelf. Met internet! Op dit moment zit ik in de bewuste trein naar Den Bosch, die bijna aankomt op het station. Daar zal ik nog een keer moeten overstappen op de intercity naar Breda, die over het algemeen weer wat drukker is. Vanaf Breda ben ik - goddank - binnen vijf minuten met de fiets thuis, vanwaar uit ik bijna direct door moet naar school wil ik daar op tijd (dat is vijf over half tien) aankomen. En dan begint mijn dag pas, les van half tien tot vijf uur. Ja, 17:00 uur dus. Dan naar huis, boodschappen, huiswerk, koken, huiswerk, slapen. Morgenochtend gelukkig niet zo vroeg. Maandag pas weer.

Uiteraard is dit een avond bij Jurre allemaal 1324656x waard.