Synchroon

Het jubileum en de neus

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste bericht. Maar dan heb ik ook eindelijk wat te vertellen! Om te beginnen was het een paar dagen geleden de zevende dag van maart, en precies een jaar geleden dat Jurre en ik officieel "verkirring" kregen. We hadden al eerder bedacht dat we dat wel wilden vieren met iets bijzonders. We kwamen zo op het idee om twee hangers te laten maken in de vorm van een apostrof, zoals ". De betekenis (die ik waarschijnlijk al aan iedereen heb uitgelegd die dit leest) komt van de aanhalingstekens die je voor het gemak opschrijft wanneer je voor de tweede keer een zin opschrijft. Zoals, en dan gebruik ik het typische Jurre-voorbeeld:

Je moeder is een vrouw.
" man.

En omdat wij graag hetzelfde tegen elkaar willen zeggen in sms'jes gebruiken we dit vaak. Vandaar het idee om er een sieraad van te laten maken. Dus wij naar Lyppens in Amsterdam met een ontwerpje. Supergoeie juwelier, maar ook behoorlijk duur. Als we echt een soort druppel ervan wilden maken zou het gegoten moeten worden en zo'n tweehonderdachtien euro per hanger kwijt zijn. Vonden wij net iets te veel.

Gewoon gezaagd en geslepen uit een zilveren plaat zou ongeveer honderd euro goedkoper zijn. Dat hadden we er wel voor over, maar we gingen toch nog even langs in Laren bij van Sprang. Daar waren ze zo'n vijfendertig euro per hanger. Vonden wij de moeite wel waard. Plus dat we ze dan een week later al konden ophalen, nog vóór ons jubileum. Dus vier maart, de vrijdag voor maandag de zevende hadden wij onze prachtstukjes. (klik op de foto voor een pop-up) Gelukkig zijn ze precies geworden zoals we ons hadden voorgesteld.

Zeven maart zelf zijn we uit eten gegaan in restaurant Open, op vijf minuten lopen afstand vanaf mijn huis in Amsterdam. Best sjiek, gebouwd in een oude spoorbrug boven het water. We hadden een deal voor €38,- van Groupon voor een drie-gangenmenu voor twee personen (i.p.v. €79,-). Heerlijk gegeten, lekker lang getafeld en genoten van het sjiekheidsgehalte. Jammer dat het normaal gesproken een beetje te duur is, anders zou ik het echt vaker doen!

Ook ga ik ons tweede jaar in met meer ruimte in mijn hoofd. Nee, dit is niet cryptisch bedoeld, ik heb gisteren een neusschelpverkleining gehad. Omdat ik bijna permanent last heb van een verstopte neus, allergisch ben voor stof en mijn neusslijmvliezen in de holtes van mijn hoofd gigantisch waren, kon ik deze laten verkleinen door middel van een operatietje. Dat is gisteren gedaan in het ziekenhuis van Hilversum. Om acht uur 's ochtends moest ik me melden op afdeling D2 Kort Verblijf. Ik kreeg bed zes toegewezen in kamer 211 die ik deelde met vijf andere bedden waarvan vier leeg waren. Om half negen werd ik al geroepen het coole blauwe ziekenhuis open rug ding kledingstuk aan te doen omdat er een OK klaar was. Ik werd weggereden in dat bed, wat al raar was op zich, en kwam in een kamer terecht waar ik eerst een infuus en een badmuts kreeg. Daarna de OK in, waar ik op een heel smal bedje moest liggen en vrijwel meteen een slaapmiddel toegediend kreeg. Binnen een paar seconden was ik weg, wat achteraf heel raar was, omdat ik geen laatste herinnering heb aan die kamer. Mijn geheugen lijkt gewoon te stoppen, maar ik weet niet precies waar. In elk geval, gelukkig werd ik weer wakker na ongeveer twintig minuten op de uitslaapzaal te hebben gelegen. De wereld was heel leuk op dat moment, en ik stond op het punt om te vragen of ik nog een keer onder narcose mocht. Iedereen was zo aardig! Maar toen vroeg de dokter eerst iets aan me, en dat was of ik me goed voelde. Ja hoor, ik vond het allemaal wel grappig. Alleen kon ik niet slikken. Even later, toen de wereld al een stuk minder grappig meer was, werd me verteld dat het verdovingsmiddel voor mijn neus cocaïne was en dat er waarschijnlijk een beetje in mijn keel terecht was gekomen waardoor die verdooft was.

De eerste keer high duurde voor mij dus maar tien minuten maar was wel leuk. Daarna was minder leuk, na ongeveer een uur op de zaal te hebben gelegen (en twee belletjes naar de afdeling omdat ze me vergeten waren op te halen) mocht ik terug. Mijn keel voelde ik weer. Hij was ruw van het beademingsbuisje (ik wist helemaal niet dat ik geïntubeerd ging worden) en van het ademen door mijn mond. Om de slijmvliezen te verkleinen zijn ze met een of ander instrument door mijn neus gegaan en hebben ze de zooi weggebrand. Dat geeft nogal een troep dus moest ik 24 uur enorme tampons in mijn neus hebben waardoor ik alleen door m'n mond kon ademen. En dat is kut!

Terug op de slaapzaal lukte het niet echt te slapen, want telkens als ik wegdommelde verslapte mijn tong en blokkeerde mijn keel waardoor ik weer wakker werd omdat er geen lucht doorheen kwam. Retevervelend.
Om drie uur (pas) begon het eerste bezoekuur, en mijn lief zorgde er natuurlijk voor dat hij geen seconde later was. Dus had ik heerlijke bonbons (die ik vandaag heb opgegeten omdat ik ze niet kon proeven) en een hele lieve kaart die mijn ziekenhuisnachtkastje compleet maakten. Het tweede bezoekuur, om half zeven werd gebruikt door ouders + zusje, wat ook heel fijn was. Wat kijk je als patiënt uit naar je bezoekers! De rest van de avond heb ik een beetjes suffend doorgebracht. Ik kreeg om de paar uur wel wat paracetamollen naar binnen gegoten maar verder werd er niet veel gecontroleerd. Het avondeten, om vijf uur al, bestond uit brood. En ik was al nuchter vanaf middernacht! Anyway, slapen lukte de hele nacht niet (om dezelfde reden waarom het overdag niet lukte). Om kwart over zeven 's ochtends, een eeuwigheid later, kwam er ontbijt en om half acht werd ik in ee rolstoel naar de KNO poli gereden in een rolstoel om die tampons uit mijn neus te halen. De arts-assistente van de operatie zette me in een andere stoel en heeft ze eruit getrokken. Toen zag ik pas dat ze langer waren dan mijn middelvingers (en even dik)! Ze maakte mijn gezicht een beetje schoon en het volgende wat ik weet is dat ik weer bijkwam. De assistende zei tegen de verpleegster van D2 dat ik "even was flauwgevallen, maar nu weer bijkwam". Huh? Oh vandaar dat alles zwart was. Het duurde nog een kwartier voor ik alles weer kon zien en de misselijkheid weg was. Het blijft een beetje vaag waarom dat nou gebeurde maar het schijnt vaker te gebeuren. De laatste keer dat ik flauwviel was in groep acht, maar ik kan me niet herinneren dat het zó naar was! Gelukkig was mij neus prima, nog ietwat dik, maar hij bloedde niet meer.
Nu ben ik gelukkig weer thuis en voel me wel okay, alleen nogal moe. Dus ik ga nu snel slapen.

Musica

19 april 2010, 20:54 u.

All I want is for you to be happy and
Finally you have found something perfect and
Finally you have found yourself
Hard To Concentrate, Red Hot Chili Peppers

You can have the best of me
I'll just take the rest of me
When I Was An Orphan, the Parlor Mob

All this time
It was staring me blind
I can't believe I never noticed my heart before
Noticed, Mute Math

Wakker worden met de radio. Opstaan met the Parlor Mob. Aankleden met Rufus Wainwright. Ontbijten met Mute Math. Fietsen met CocoRosie. In de les met Foo Fighters. Rondje lopen met Jurre. Tekenen met Jeff Buckley. Brommeren met geneurie. Samen met Zero 7. Of met Terence Blanchard. Of met Stevie Wonder. In slaap vallen met Ludovico Einaudi. Wakker worden met Beethoven.

Contouren

3 maart 2010, 19:54 u.

08:41 Telegraph Road, Dire Straits
Well just believe in me baby and I'll take you away
From out of this darkness and into the day

Blz. 54 Filosofie voor internetters, Roger-Pol Droit
De schemering komt elke dag iets eerder. Veel mensen vinden dat beklemmend. Ik ben nauwelijks geneigd om tegen het algemeen gevoelen in te gaan, maar die donkere sluier die zich van dag tot dag uitgebreidt stelt me gerust. (...) Het daglicht heeft iets scherps, je moet op je hoede zijn, klaar om te reageren. (...) Het zal me nooit lukken om het zo te draaien dat de dag ophoudt een min of meer vreemde wereld te zijn, en de nacht een veilige haven.

Het bewandelen van een zonovergoten plein, na dagen, weken, maanden in de schaduwen te hebben doorgebracht is verblindend voor de ogen. Het licht is zo fel dat je je het liefst omdraait om de zon weer vanuit de schaduw waar te nemen. Dat je het liefst blijft kijken naar de mensen die daar lopen. Maar de nieuwsgierigheid is opgewekt. Je begint langzaam. Stapt in het zonlicht, maar blijft staan met de ogen gesloten. Dan weer terug in de koele schaduw aan de randen van het plein. Je moet nog wennen aan de warmte die de bleke huid kan schroeien. Maar iemand grijpt je hand en trekt je terug het licht in. Een tijdlang sta je te knipperen als een gek, de witte tegels reflecteren het licht ook zo scherp. Nog eens terug de schaduw in. De ander kijkt je na, maar ziet je al snel niet meer, je hebt de donkerste schaduw opgezocht, of die heeft jou gevonden. Dit is jouw stuk van het plein. Zelfs als de zon om twaalf uur op haar hoogst staat, zijn er nog schaduwen. Na een tijdje wil je weer terug. Dit keer wennen de ogen al sneller. De huid straalt. Maar het is nog steeds erg warm en de dingen lijken allemaal zo scherp. Bijna lelijk. Nee, ze zíjn lelijk. Gelukkig loop je met een ander die het kennelijk niet lelijk vindt en je veel leert. Zodra je weer alleen bent ga je terug naar de rand in de koele schaduw. Daar alleen zijn kan nog niet. In het donkere zijn de dingen zachter, hoewel je niet weet waar je aan toe bent. Maar nu blijf je denken aan het midden van het plein. Hopelijk is de ander daar. Elke keer nu je het licht in stapt wennen de ogen sneller en schroeit en reflecteerd de huid minder. Totdat je merkt dat je niet elke keer teruggaat naar de schaduwen zodra je eventjes alleen wordt gelaten. Voor langere tijden nog wel, maar je wacht eerst nog eventjes aan de rand van schaduw en licht. Alleen de nachten vallen nog steeds, natuurlijk.

Un nouveau sens

24 februari 2010, 18:34 u.

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Maar er is iets nieuws. Althans, voor mij dan. Het is werkelijk overweldigend, intens en positief. Gelukkig maar, anders zou er iets heel erg mis zijn, en dat is wel het laatste wat ik nu kan gebruiken. Hoewel ik weet dat ik het hier niet kan uitleggen, verwoorden of opschrijven wil ik toch maar iets kwijt want zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Het is iets intiems en wederzijds wat zo bizar snel is ontwikkeld. Iets wat ik nog niet kende en me nu een gelukkig gevoel geeft, maar ook diep treurig omdat ik het al die tijd heb gemist. Ik denk dat ik het toen wel miste, ook al besefte ik dat pas heel laat. Maar nu weet ik hoe het is en ben ik weer een stukje wijzer geworden in deze wereld. Vraag me verder alsjeblieft niks.

Goed, het is ook wel weer tijd voor een verhaaltje. Even iets anders. Vandaag ben ik naar Amsterdam geweest, wat minstens één keer per vakantie moet. Samen met Patricia en Bram, die inmiddels wel voor echtpaar door kunnen gaan. Ik heb twee heerlijke maar ontzettend lelijke tweedehands sweaters gekocht bij de Zipper. Jeweetwel, van die oude Amerikaanse met een plaatje van een enorme karper die spectaculair uit het water springt en met de tekst "Largemouth" erop en erger. Die andere is met een prachtige visadelaar en daar staat ook een of andere footballclubnaam op of zo. HO ineens ga ik mee naar de Chinees dus ik ben bang dat ik dit lulverhaaltje nu al moet afkappen. Nouja, hebben jullie mazzel.