Eigen regels

Tussen de regels door lezen waar staat wat ik niet weet. Mijn eigen regels.
Tussen de kronkels door lezen waar gebeurt wat ik niet wil. Mijn eigen hersens.
Tussen de slagen door lezen waar gegrift staat wat ik kwijt ben. Mijn eigen hart.

Door de vingers laten glippen wat ik wist.
In de ooghoek zien wat voorbij is.

empyros

ik probeer je aan te kijken

ik laat je nooit alleen

alleen

om de andere kant van de wereld te zien

empyros

kan ik ook

alleen

even gaan kijken

en dan kom ik weer terug

Doodsbleek

Wit is geen kleur, technisch gezien. Of natuurkundig gezien. Toch wordt
er in iedere definitie van "wit" gebruik gemaakt van het woord. Zonder
dat woord kan het blijkbaar toch niet worden uitgelegd. "Wit is de
lichste kleur, die in principe geen kleur is".
Het is toch op zijn minst opmerkelijk, dat wit, een lichtbundel die het
hele kleurenspectrum bevat, geen kleur wordt genoemd omdat het een combi-
natie is van (alle) kleuren. Dan is het toch juist de ultieme kleur, de
kleur der kleuren?

wit            blanco, blank, bleek, onbeschreven, oningevuld, open doelwit.
               reinheid, maagdelijkheid, onschuld, verlichting, zuiverheid, waarheid.
               overgave, lafheid, dood, doodsbleek, koelheid, leegte, einde.

Overgave aan de dood, einde.
Begin, zuiver blanco open.

Onderweg I

Wij zijn onderweg, gaand. Vooruit, dat denken we tenminste. Wij zijn in beweging. We bewegen door de ruimte, door het vacuüm van tijd. De tijd is er niet als wij onderweg zijn. Pas wanneer wij aankomen, stopt de tijd.

Wij zijn onderweg, altijd en overal gaan wij en bewegen wij naar... Alsof wij zwemmen en met onze handen de watermassa wegduwen. Maar meer nog alsof wij zweven in een niemandsland. Een grijze, transparante materie. Onderweg in een tussenwereld, waar tijdloosheid heerst en vooruitgang onwaarschijnlijk lijkt. Onbestemdheid. Onbepaaldheid. Afwezigheid. Onbereikbaarheid. Ongeboren.
Onderweg ben je alleen, met jezelf geconfronteerd zak je in melancholie of vlucht je in de omgeving. Maar ook daar wacht de confrontatie. De stilte van er niet zijn.
Wij rollen, rijden, stappen of kruipen in de ontwikkeling. Niets is klaar, alles is onaf. Alles is op weg, bagage meeslepend over het asfalt, de kiezels, door het water of onder de grond door tunnels. Met alle ledematen loom bewegend door de tijdloze ruimte tot in het eindeloze.
Onderweg is tijdloos, het bevat een begin noch een einde. Onderweg is niet eeuwig, het is een begrip zonder tijd.

Stoofpot

Bij het woord horeca heb ik een heel gedetailleerd beeld. Namelijk dat van een kamer, met van die lelijke grijze plastic stoelen, een vieze versleten vloerbedekking op de grond met duidelijke sporen van lekkage en zo'n plafond dat bestaat uit losse panelen. De verlichting wordt verzorgd door vierkante tl lampen en er is geen of één klein raam in de kamer. Naast stoelen staan er ook wat dozen in de kamer, voornamelijk met wit, massief porselein van de groothandel. Dat spul waar je koffie in goedkope hotels in krijgt, en soep, en alles eigenlijk. Andere dozen zijn gevuld met cupjes koffiemelk, zakjes zout, zakjes peper, zakjes suiker.
Ja, ik vind "horeca" echt een super lelijk woord.

In de trein

in de trein naar Hilversum

Het schijnt dat mensen - wij dus - het geheugen pas vanaf ons vierde jaar ontwikkelen. Of in elk geval hebben we pas echt herinneringen vanaf vier jaar oud. Ik vind dat gek: als we vier zijn kunnen we al een heleboel. We kunnen lopen, praten, we weten al hoe een aantal dingen werkt. Je zou zeggen dat we dat geleerd hebben. Volgens Socrates is leren niets anders dan herinneren. De kennis hebben we al - die heeft onze ziel al opgedaan in een vorig leven. Het moet alleen weer naar boven worden gebracht. Dus blijkbaar hebben we heus wel herinneringen vóór ons vierde levensjaar, anders zouden we telkens opnieuw moeten leren lopen. Maar hoe we al die dingen geleerd hebben vergeten we blijkbaar weer.
Best jammer. Het lijkt me fascinerend om in mijn eigen hoofd te kunnen kruipen toen ik mijn eerste stapjes zette. Een paar hele vage herinneringen van voordat ik vier jaar werd heb ik wel. Ik kan me nog een heel klein beetje het oude huis in Amsterdam voor de geest halen. Er waren 's avonds vaak twee spoken op het balkon waar ik bang voor was. Maar ik wil me nog vroegere dingen kunnen herinneren. Hoe was het in de buik van mijn moeder bijvoorbeeld? Ik kon niet niets zien, wel horen. Althans: de muziek van de Red Hot Chili Peppers die mijn moeder altijd draaide toen ze zwanger was van mij is ook altijd vertrouwd geweest. Had ik toen al enig besef? Ik kan me dat haast niet voorstellen. Geen besef van mezelf, geen besef van andere mensen. Daar houdt je je sowieso pas op latere leeftijd mee bezig. Toen ik al iets ouder was dan een baby maar nog steeds kind, zag ik "de mensheid" als één groot geheel dat slecht en zelfzuchtig was. De meeste mensen die ik persoonlijk kende behoorden daar niet toe, overigens. Voor mij was de mens slecht, aangezien de dieren en de natuur alles voor mij waren en de mens maakte dat onnodig kapot. Dus protesteerde ik tegen het snoeien van de groenstrook achter het huis en redde ik wespen uit het zwembad.
Later, in het begin van de puberteit, krijgen "andere mensen" weer een andere betekenins. Ze zijn een groep waar je bij moet horen en die tegelijkertijd je spiegel is. Ineens ben je geen dierenvriend en held van je eigen fantasievolle leven meer, amar een onzeker en kwetsbaar persoon. Of zelfs een nutteloze mislukkeling. Toch wil je je koste wat het kost onderscheiden en ook afscheiden. Zelf iemand worden onder al die anderen is belangrijk, en dat lukt maar niet. Wanneer komt de rust, je plek? In het vroeg-volwassen leven is dat allemaal ook niet zomaar. Hoewel het onderscheiden van en voor anderen niet meer het belangrijkste is. Je doet dat wat je doet steeds meer voor jezelf, in jezelf.
Ik wil natuurlijk niet zeggen dat dit voor iedereen precies zo geldt. Iedereen zal dit anders door- en meemaken. Maar dat is vanzelfsprekend, anders zouden wij geen individuen onder nog veel meer individuen zijn.

De l'eau

wa'ter, o. (-s, -en), 1. de meest algemene, over de gehele aarde verbreide vloeistof die, als zij zuiver is, geen kleur, reuk of smaak heeft en welker moleculen uit 2 atomen waterstof en 1 atoom zuurstof bestaan (H2O) fris, helder, klaar water; water uit de bron, de pomp, de zee; een emmer, een glas, een druppel water; water om te drinken, te koken, te wassen; zuiver, gedestilleerd water; - hard water

Dit is de definitie die onze Dikke van Dale geeft van water. Ik vind dit al prachtig, maar heb er zelf nog zo veel meer definities en associaties bij. Ten eerste kan je er op drijven of varen, je kan er in verdrinken of verslikken. Water zal altijd zijn weg naar beneden vinden. En als het ergens vastloopt verzamelt en vestigt het zich. De kringloop van het water beïnvloedt alles, het water komt werkelijk overal: in de lucht, onder de grond, in bomen en andere levende dingen. Water is oersterk, kijk maar naar de kusten. Een druppel water kan al schade aanrichten, zowel fysiek als psychisch.

Wat is er nou fantastischer dan de zee. Een enorme massa water, oneindig, verder dan wij kunnen zien, veel verder. En wat een leven! Zelfs op plekken waar geen zon bestaat, want zo dik is water. Het is zo dik en zo zwaar dat mensen niet heel diep in het water kunnen zonder een speciale bescherming. Het is zo dik en zo zwaar dat mensen op een gegeven moment helemaal niet meer dieper kunnen, ook niet met bescherming. Dan verpletterd het water alles, behalve de wezens die daar leven. Hoe kan dat, als mensen voor het grootste deel zelf uit water bestaan?

Water is onze maatstaf. De liter, die precies een kilo weegt als het van water is. De graden Celcius, waar het water bevroren is onder het nulpunt en kookt boven het honderdpunt.
Water komt uit onze kranen en douches. Het komt ook uit de lucht, en uit de grond. Het zit ín de lucht. Gelukkig worden we daar niet de hele tijd drijfnat van. Maar toch gek, dat wij de zuurstof uit de lucht kunnen halen, maar niet uit het water. Dat zou ik wel willen, onderwater kunnen ademen en er zo lang blijven als ik wil. Maar het verstikkende is ook weer zo kenmerkend aan water. Ik heb jaren in en onder het water geleefd, maar heb nooit echt geleerd hoe je er moet ademen.

Front/Back

Wat mij altijd enorm kan boeien - waar ik ook ben - zijn de achterkanten van mensen. Maar dan vooral die mensen waar je lang achter fietst, loopt, staat, zit, zodat je goed te tijd hebt ze te bestuderen. Wanneer je op de fiets zit en iemand voor je fietst met dezelfde snelheid zodat je niet hoeft in te halen. Of in de rij ergens, voor een kassa. En natuurlijk heb je dan de verkeerde rij uitgekozen (het is wetenschappelijk bewezen dat mensen altijd in de verkeerde gaan staan als ze de keuze hebben. Dan vraag je je ook af wie de mensen in de goede rijen dan zijn, aliens?). Achterkanten zijn intrigerend. Ze hebben een soort van gezicht, een identiteit. Vooral als je niet weet hoe de voorkant eruit ziet, dan kan de achterkant net een persoon op zich zijn, al helemaal wanneer de voorkant er niet bij past. Als ik achterin een collegezaal zit heb ik uitzicht op tientallen achterhoofden. En het is dan best lastig om iemand te vinden! Maar toch zijn achterkanten heel herkenbaar. Ze kunnen ook zo mooi zijn, en zodra iemand zich dan omdraait kan het helemaal weg zijn. Misschien is het ook wel een beetje de mystiek. Toch blijft het raar wanneer iemand niet bij zijn of haar achterkant past. Een achterkant blijft zo gescheiden van de rest, de kleren en het haar blijven anders dan het gezicht. De voorkant hoort vaak bij het gezicht, omdat je die twee tegelijk ziet.
Achterkanten zijn zo anders dan voorkanten, ze verraden geen uitdrukkingen, maar dragen wel een typetje in zich. Meisjes met hoge staarten en dikke sjaals, mannen met petjes, vrouwen met rood geverft kort haar. Vooral die eerste twee groepen hebben vaak veel verschillende gezichten (van voor), maar die roodharige vrouwen hebben echt vaak hetzelfde hoofd. Gezichten bestuderen is trouwens ook heel leuk, maar die kans heb je minder vaak omdat mensen het meestal niet prettig vinden om aangestaard te worden.
Maar terug naar de acherkanten. Ik vind ze geweldig en vind ook dat ze meer aandacht verdienen. Wie kijkt er nou elke morgen met een andere spiegel in de spiegel naar zijn of haar eigen achterkant? Ik ook ook niet trouwens, maar toch is je achterkant belangrijk. Of misschien ben ik wel de enige die er zo veel naar kijkt.

Erase/Replace

22 maart 2010, 19:47 u.

Ik heb vaak het gevoel dat ik blind ben, in absolute zin. Relatief juist niet. Tenminste, over het algemeen. Als het over mezelf gaat van buiten af en uit bepaalde hoeken natuurlijk wel. Mijn eigen blinde hoek, heel erg lastig te zien of te kennen. Daarvoor is absolute afstand nodig. Anderen zijn mijn blindehoekspiegel, zolang ze te vertrouwen zijn in elk geval. Of zolang ze zelf niet stekeblind zijn natuurlijk. Het is belangrijk om zo'n spiegel te hebben en af en toe te raadplegen. Het is belangrijk om te praten, niet alleen over elkaar maar vooral met elkaar. En dat gebeurt niet genoeg vind ik. Dat is erg jammer, en er zijn te veel misverstanden. Terwijl we zo veel van elkaar kunnen leren. Over elkaar en onszelf en de rest. Zonder te oordelen, gewoon leren. En dan denken, plaatsen, praten. Maargoed, dit was relatief. Ik kijk veel, beschrijf veel, pieker veel. In absolute zin ben ik blind, of kijk ik door een verrekijker door de verkeerde kant. Ik zie een hele lange donkere tunnel, aan het einde maar een klein stukje wereld. Het boeit me enorm, te bedenken wat ik allemaal mis en niet zie. Het is wel frustrerend dat ik veel dingen ook weer vergeet. Zo blijft alles wel vernieuwend maar ik heb ook het gevoel dat ik niet vooruit kom. Maar het is zo moeilijk om je kader of kijker te vergroten en alles te blijven zien.

Eigenlijk denk ik dat we helemaal niet kunnen zien, niet perfect. Daarvoor zijn we te veel ingevuld, bevooroordeeld en gekleurd. We zien vervormingen, soms slechts een heel klein beetje, heel misschien een enkele keer wel helemaal helder. Ik vraag me af in hoeverre het mogelijk is je ogen en de werkelijkheid te effenen en te neutraliseren, voor perfect zicht. In die zin begrijp ik Plato nu beter, we zien nooit de werkelijke vorm. Hoewel hij de werkelijkheid metafysisch bedoelde, denk ik eerder dat de werkelijkheid zich wel om ons heen bevindt, dat wij er middenin zitten, maar dat we het gewoon niet goed kunnen zien. Denk ik.

Un nouveau sens

24 februari 2010, 18:34 u.

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Maar er is iets nieuws. Althans, voor mij dan. Het is werkelijk overweldigend, intens en positief. Gelukkig maar, anders zou er iets heel erg mis zijn, en dat is wel het laatste wat ik nu kan gebruiken. Hoewel ik weet dat ik het hier niet kan uitleggen, verwoorden of opschrijven wil ik toch maar iets kwijt want zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Het is iets intiems en wederzijds wat zo bizar snel is ontwikkeld. Iets wat ik nog niet kende en me nu een gelukkig gevoel geeft, maar ook diep treurig omdat ik het al die tijd heb gemist. Ik denk dat ik het toen wel miste, ook al besefte ik dat pas heel laat. Maar nu weet ik hoe het is en ben ik weer een stukje wijzer geworden in deze wereld. Vraag me verder alsjeblieft niks.

Goed, het is ook wel weer tijd voor een verhaaltje. Even iets anders. Vandaag ben ik naar Amsterdam geweest, wat minstens één keer per vakantie moet. Samen met Patricia en Bram, die inmiddels wel voor echtpaar door kunnen gaan. Ik heb twee heerlijke maar ontzettend lelijke tweedehands sweaters gekocht bij de Zipper. Jeweetwel, van die oude Amerikaanse met een plaatje van een enorme karper die spectaculair uit het water springt en met de tekst "Largemouth" erop en erger. Die andere is met een prachtige visadelaar en daar staat ook een of andere footballclubnaam op of zo. HO ineens ga ik mee naar de Chinees dus ik ben bang dat ik dit lulverhaaltje nu al moet afkappen. Nouja, hebben jullie mazzel.

De Goede Nederlander

21 januari 2010, 23:52 u.

Ik heb zojuist eens naar het televisiescherm zitten kijken en luisteren. Jeweetwel, naar die show waar ze geld ophalen voor de slachtoffers van de aarbeving ik Haïti. De beelden zijn verschrikkelijk, en wat daar aan de gang is waarschijnlijk nog veel verschrikkelijker. Maar wat ik ook verschrikkelijk vind is dat er een show voor nodig is om zo veel geld op te halen. Mensen moeten blijkbaar eerst met hun hoofd op tv voor ze iets willen geven. Hoeveel zou er opgehaald zijn als de giften alleen anoniem gegeven konden worden? Veel en veel minder, anders zouden ze geen anderhalve week gewacht hebben tot ze voor de camera hun cheques konden overhandigen. Getallen met minstens zes nullen onder hun logo zijn erg goed voor hun zaakjes natuurlijk. Aan de andere kant hoor je ook verhalen over jonge kinderen die koekjes bakken en zo €50,- ophalen. Dat is nou goed, ethisch gezien. Want €55.000,- is natuurlijk ook goed, maar niet vanuit de verkeerde reden (publicatie). Toch?
Dan is die €50,- goed van die kinderen, in praktijk is het waarschijnlijk niet genoeg om één hulpverlener daar zijn loon te betalen. Dat zou ik ook wel eens willen weten, hoeveel blijft er nou eigenlijk over voor Haïti? Hoeveel houden de hulporganisaties zelf achter? Begrijp me niet verkeerd, ik vind het echt heel mooi van alle mensen dat ze geld hebben gegeven (alle mensen die het wél anoniem hebben gedaan en er niet mee lopen te pronken), maar ik vraag me alleen af of het echt helpt.

Back to life

29 juli 2009, 20:27 u.

Wat zal het hier donker worden. Nu al zie ik weinig, maar als de lichte gloed onder de wolken aan de horizon ook weg is, zal ik geen hand voor ogen meer kunnen zien. Er zijn hier geen lantaarnpalen die de lucht vervuilen, aan de overkant van de baai zijn slechts een paar lichten te zien. Waaronder, helemaal links, die van een vuurtoren. Elke paar seconden wordt het licht weerspiegeld in de zee. Verder kan ik ook de zee niet zien, ik hoor haar ruisen zelfs niet meer. Wel krekels, overal. Helemaal om me heen, behalve boven mij. Want boven mij rijst slechts het huis op, en ver daarboven - ook al lijkt het dichtbij - de wolken. De sterren kan ik niet zien. Zonder sterren is het nog donkerder.
Heel soms komt er een auto voorbij. Eerst zie ik dan bomen en een huisje oplichten door de koplampen, daarna pas de auto die voorbij komt. De auto hoor ik niet. Wat zal het hier stil zijn. Nu hoor ik alleen nog de krekels, maar als die ook stil worden, hoor ik echt niks meer. Het donkere koester ik. Dan kijk ik voor me en stel ik mijn ogen scherp op dichtbij, dan op ver weg. Dichtbij, ver weg. Er wordt niks onscherp op scherp in mijn beeld, want daar is niet genoeg licht voor. Het stille verdrijf ik, meer uit mijn hoofd dan uit mijn oren. Dat drukt te veel, ik voel het tegen mijn schedel beuken. Er is altijd wel passende muziek, een beetje rustig en niet te hard. De krekels kan ik er nog doorheen horen.
Het is nog donkerder geworden. De sterren lijken door de wolken heen te schijnen en het licht van de vuurtoren reikt verder dan eerst. Het wegglijden in het gekoesterde, met de muziek en het donkere.

I can drown in your eyes

6 juni 2009, 18:54 u.

Het is verschrikkelijk om te denken. En dan te denken aan wat je aan het denken bent, en dan op een kritische manier. Elke keer weer als ik dat doe, probeer ik er iets zinnigs over te zeggen. Dat is dan op zich niet zo verschrikkelijk, maar wát ik er dan over probeer te zeggen. Mijn god, het zo cliché! Telkens weer! Wat dan wel weer leuk is, dat is om cliché-zinnen/uitspraken te maken terwijl ze helemaal nergens op slaan. Maar als je het dan op zo'n manier zegt, dat het net echt lijkt, dan maakt dat niet uit want mensen denken er toch niet over na. Dat is het erge aan clichés: ze hebben totaal geen betekenis meer. Veel zijn er trouwens wel van waar, hoor, daar niet van. Maar je kan alles zo formuleren dat het super wijs en diepzinnig klinkt terwijl het absoluut nergens over gaat. Grappig wel, maar ook misleidend.

Ik heb trouwens Uggs gezien die nog leuk zijn ook. Ja, nee ik weet het, ik ben altijd zeer anti-Uggs geweest. Ben ik nog steeds, hoewel ietwat milder, maar deze wil ik wel even delen met jullie. Helaas alleen te vinden in kleuter- en kindermaten. Maarja, ze zijn toch iets te duur voor mij... Ze passen trouwens wel bij de nieuwe lay-out van m'n web-log, vind je niet?

Verder... Geweerwolft vrijdagavond. Echt SUPER spel. Ik heb wel 3 keer gewonnen! Twee keer als burger, één keer als weerwolf. De vierde keer werd ik gelijk dood gemaakt, maarja dat kwam nog goed uit want toen kon ik mijn fietsband oppompen die een paar grapjurken leeg hadden laten lopen (ik was nog een mazzelkont aangezien andere banden lek waren gestoken). David woont echt in een criminelenbuurtje daar! Na zijn feestje vorig jaar moest hij het Maudje in om de fietsen van Patricia en Malou uit het water te vissen. Verder heb ik wel alles overleeft.

xxx

My medicine

18 mei 2009, 22:16 u.

Denken doe ik nou eenmaal heel veel. Het kan heel goed helpen in sommige situaties, sterker nog, als je het niet zou doen in de meeste situaties, zou het heel fout kunnen gaan. Natuurlijk moet je niet altijd alleen maar denken, want dan zou je gek worden, of depressief, of heel erg moe, of afgesloten van de buitenwereld. Want als je denkt, écht denkt, dat je dan geconcentreerd bent en zo, dan hoor je soms niks, dan zie je niks, dan zijn de prikkels die je zintuigen opvangen naar de achtergrond verplaatst. Of dat heb je juist als je je niet concentreerd, maar dan heet het dagdromen (wat ik overigens vaak doe, hetzij per ongeluk).
Nee, ik bedoel denken. Je denkt gedachtes, dat is nogal logisch. Waar ik me af en toe dood aan erger, is dat ik ze niet altijd precies kan sturen zoals ik het wil. Vooral 's avonds als ik in m'n bed lig en ik kan weer eens niet slapen, dat ik dan aan iets nuttigs probeer te denken, waar ik ook echt iets aan heb dus, maar dat het gewoon niet wil lukken.

Ik vraag me af hoe een gedachte er uitziet. Toen ik klein was dacht ik te weten hoe hoofdpijn eruit ziet: gekras aan de binnenkant van je hoofd. Blijkbaar had ik geen idee dat aan de binnenkant van je hoofd een schedel gevuld met hersens zit, dus had ik er een duidelijke voorstelling van. Ik had dan ook vaak hoofdpijn.
En als ik een nieuw dier zag: "Mama, hoe ziet hij er vanbinnen uit?"

In Japan, of zo, zijn wetenschappers bezig met een machine waarmee je dromen kunt projecteren. Tot nu toe werkt het alleen nog met letters en cijfers waar de proefkonijnen heel hard aan moeten denken. Maar, hoe raar is dat? Beelden van mijn dromen zijn niet te projecteren hoor. Ze zijn niet altijd 2D of 3D. Gewoon raar.

Trouwens, Plankenkoorts was echt supergeslaagd. De rest van de dag was weliswaar ERG KUT, om eerlijk te zijn. Maar 's avonds was toppie, het uitgaan ook trouwens.

Brain travels

16 april 2009, 23:21 u.

Ik moet de klok even in de gaten houden, Eleni. Straks is het 23:23 u. Christus, dat gaat te ver.

Er is nog maar één lichtje aan in de woonkamer, de tafellamp naast mij. Het is zo lekker om even alleen beneden te zitten. Niet te lang, want straks komt er een beneden om te vragen of ik zo wel ga slapen. Morgen heb ik de eerste drie uur vrij, dus nee, ik ga zo niet slapen. Het is nu 23:23. De laatste van vandaag.

Ik wilde eerst schrijfster worden. Aan drie boeken ben ik al begonnen, de eerste werd geplaatst in de schoolkrant op de basisschool, elke editie een hoofdstuk. Ik was al op pagina 83, toen stopte ik er plotseling mee. Ik begon aan een nieuw boek. Daar kwam ik minder ver mee, zo'n 20 à 30 pagina's. Ik heb het laatst weer gelezen en nog een stuk geschreven. Het is een verhaal wat ik 's avonds in bed verzon voordat ik ging slapen, over geweldige avonturen in een gewelige wereld vol piraten en magie. Het was nog best goed geschreven. De helft was ik al lang weer vergeten dus ik werd erin meegesleept, het leek net of iemand anders het geschreven heeft. Ik weet niet hoe oud ik was, een jaar of 10?
Het derde boek was heel anders, en ging vrijwel direct over mezelf. Ik weet nog wel dat ik het begin verzonnen heb toen ik in de auto zat. Plotseling komen er dan ideeën bij je op, wil je die zo snel mogelijk uitvoeren en ben je zo gemotiveert, hier ga je echt wat van maken. Maar je kan er op dat moment niet aan beginnen en dan vergeet je het weer of heb je er geen zin meer in.
Toen ik dat verhaal herlas moest ik wel lachen. Ik wil er eigenlijk nog eens aan verder gaan.

Ben jij een beeldendenker? Ik wel, alles zie en denk ik in beelden. Of bijna alles. De letters op een pagina zie je eigenlijk nog nauwelijks als letters. Ze worden een filmpje in je hoofd, en het loopt niet eens achter met wat je leest. Je kan de woorden die je nog moet lezen al voorspellen, want de film in je hoofd loopt toch wel door. Als je dan stopt met lezen blijven de beelden zich herhalen, de stemmen van de figuren gaan gewoon door en als je echt in het boek zit blijven de gevoelens en de sfeer van het boek nog een hele tijd bij je. Hele periodes worden zo gekenmerkt door de boeken die ik las, de muziek die ik erbij luisterde.

Bij enkele films heb ik dat ook gehad. Dat de sfeer bij je blijft. Soms heel erg lang, een paar maanden. Soms een paar dagen. En soms altijd.

Of je droom. Dat heb ik wel minder vaak, maar die blijven ook de hele dag bij je. Ik probeer uit te vinden hoe ik dan de volgende nacht weer zo kan dromen, maar ik weet echt niet hoe dat moet. Dromen zijn echt geweldig, misschien wel beter dan boeken en films. Het is jouw avontuur, jij maakt het mee. In een boek of film kan je ook ontzettend mee worden 'gezogen', maar in een droom ben je het zelf, ook als je het niet wilt.

Laatst droomde ik dat je je hand in de televisie kon steken en alles kon pakken wat op het beeld te zien was. Ik at een chocolade-eitje van het scherm en ik had gratis Dr. Martins. Toen zei ik hardop tegen Cato, dit is vast een droom. Straks moet ik eens proberen te vliegen. Maar dat ben ik vergeten te doen want toen kwam er een reclame voorbij met iets wat ik heel graag wilde hebben.

Polaroid (1937 - 2008)

18 januari 2009, 17:39 u.

Zoals iedereen weet, werd de welbekende, en schijnbaar populaire Polaroid-fotografie met uitsterven bedreigd. Welnu, verkeren wij in een tijd waar we met zekerheid en zonder nog enige hoop kunnen constateren dat Polaroid is uitgestorven. Ja, er zijn nog een aantal filmpjes die het nog doen. Maar die zullen ook spoedig op zijn, of onbruikbaar. Gister nog, een advertentie op Marktplaats: gratis af te halen, twee Polaroid 600 camera's, waarvan één nog nooit gebruikt, met 40 polaroid opnames die overtijd zijn. Alleen af te halen, ze zouden niet op de post gedaan worden. Toevallig woonde deze meneer in Huizen, in Eleni's straat nog wel. En ja, met gratis heb je niets te verliezen. De opnames waren tot eind 2004 en 2005 houdbaar. Nu kun je zo'n filmpje ongeveer 4 à 5 jaar na overschreiding van de houdbaarheidsdatum nog wel gebruiken. Dus met een beetje geluk doen ze het nog. De camera's waren niet veel soeps. Op ééntje zaten nog 6 opnames die we "even hebben opgemaakt". Maar aan camera's hebben wij hier geen tekort.
Waarom is Polaroid beter dan digitale fotografie:
- je foto wordt direct ontwikkeld, en dat is veel cooler dan digitale fotografie.
- het filmpje van een Polaroid is óók de batterij, dus je zit nooit met een lege accu.
- de camera's zien er mooier uit.
- een muur vol polaroids is veel leuker dan je uitgeprinte fotootjes.
- leg eens een polaroidfoto naast een digitale, dan zie je gelijk dat polaroid veel mooier is.
En waarom is het dan uitgestorven? Tja, vooral door de medische zorg. Die sector was de grootste consument van Polaroid: foto's van patienten (röntgen) moesten direct klaar zijn. Nu is er dus digitaal, en dat is makkelijker.
Makkelijker!

Spiegelbeeld van een spiegel

7 juli 2008, 20:15 u.

Ik zat te denken aan een onderwerp voor een nieuw web-log bericht, toen ik tot de conclusie kwam dat ik absoluut geen inspiratie heb. Ik heb dus geen inspiratie. Ik ben inspiratieloos. What the fuck. Ja, er wordt regelmatig over inspiratie geschreven, vaak komt dat voort uit inspiratieloosheid. Dus ik zat te denken er ook over te gaan schrijven. Het verhaal, dit dus, wat ik nu schrijf, vormde langzaam zinnetjes in mijn hoofd. Terwijl het raar is om nu op te schrijven wat ik net dacht, en dat het nogal dubbel is, heel dubbel zelfs, net zoals wanneer je twee spiegels tegenover elkaar houdt. Dat er dan zo'n lange tunnel zichtbaar is, maar dat het heel moeilijk is om er in te kijken omdat je er dan zelf voor staat. En dat de tunnel in een bocht gaat en dat je nooit een einde kan zien. Wat op zich wel logisch is omdat er geen einde kán zijn.
Verder regent het nu best hard en dat vind ik best zielig voor mijn zusje, die nu op scoutingkamp is (in tentjes) en misschien nu wel de hike aan het fietsen is (2 dagen fietsen en zelf voor een slaapplaats zorgen). Dit dan even aan nagedachtenis ofzo aan haar. Volgens mij is dat meer wanneer iemand dood is maar nu komt dat toch op hetzelfde neer.

En ik heb de CD van Kings of Convenience gekocht (Riot on an Empty Street) en hij is leuk. :)

Yin Yang

12 december 2007

Waar ik al een tijdje over nadenk: Yin Yang, een symbool dat iedereen wel kent. Het betekend dat iets niet kan bestaan zonder tegenpool. Als er geen vrede bestond, zouden wij geen oorlog kennen. Als je iemand nooit zou haten, zou je ook nooit van iemand kunnen houden. Als je geen goed kent, ken je ook geen kwaad etc. Toen ik de betekenis van Yin Yang voor het eerst ergens las, besefte ik dat dat idee al in mijn hoofd zat, maar ik had het nog nooit voor mezelf verwoord. Yin kan niet bestaan zonder Yang, of andersom, daarom staan er stippen van de tegenovergestelde kleur in het zwarte en witte vlak. Dus ik dacht, bestaat er nou echt niets zonder tegenpool? Misschien wel, maar heeft het geen naam gekregen, omdat er geen tegenovergestelde is. Zonder een naam zie je dingen vaak niet. Wat zei Jesse nou laatst? Dat "gezellig" een woord is dat alleen in het Nederlands bestaat. Zouden ze in Engeland het dan nooit gezellig hebben? Oh, dat vast wel, maar ik denk dat ze dat dan wel anders zien, of anders beleven. Daarom zijn talen leren op school ook wel belangrijk! Nouja, ik moest weer even wat kwijt want dit spookt maar door mijn hoofd de hele dag.

Bye Bye.

Nachtmerries!

15 oktober 2007

Goeiemorgen..

Ik word de laatste nachten geteisterd door nachtmerries. Daarom zou ik deze graag met u willen delen. Schrik niet, er komen ook bekende figuren in voor, neem niets persoonlijk op! Want ik heb ze niet zelf verzonnen...

Nacht 1 Eluni Kauvelas en ik staan in een kamer. Zo'n vieze "Saw"-kamer, jeweetwel. Er is niks, behalve een gootsteen met een druppende kraan (essentieel voor een horrorfilm). Een zekere Samara, uit de film "The Ring" zit daar in ofzo. Tenminste, dat weten we. In dromen weet je altijd zomaar dingen. Anyway, dat mens fluisterd onze namen, echt aan een stuk door. En die kraan gaat steeds harder druppen. Het water loopt ook niet weg, dus de wasbak wordt steeds voller. Vlak voordat het gaat gebeuren wordt ik wakker. Op de wekker staat dat het half 4 is. Het gefluister blijft op de een of andere manier in mijn hoofd zitten. het duurde nog 10 minuten voor ik weer durfde te slapen.

Nacht 2, A Ja, dat was dus deze nacht. Toen had ik er eigenlijk 2. Omdat ik tussendoor wakker werd, haha. In elk geval, ging de eerste droom erover dat ik een op de een of andere manier een nieuwe maatschappij was begonnen (niet vrijwillig, iig) met cruiseschepen. Maar er bestond daar maar 1 andere maatschappij van, dus ik had veel macht ofzo. Maar die andere maatschappij vond het natuurlijk niet zo leuk dat ze ineens concurentie hadden, dus ik werd constant bedreigd dat als ik ook maar 1 misstapje zou maken, dat ze me even koud kwamen maken (echt gezellige gasten). Ik was dus al doodsbang, want ik kon bijna niks zelf beslissen in mijn maatschappij. Dat deed iemand anders. In elk geval, op een dag was ik aan het varen en zat ik naast de kapitein (dat was om de een of andere reden mijn moeder) en die was nogal pissig om die dreigementen. Eleni en Malou zaten trouwens op "de achterbank" voor zover die in een kajuit zit. Het leek gewoon op een auto! Nou, mijn moeder was dus boos en voer iemand over dus die was nogal dood. En toen kwam het enge! Want toen, ja toen, gingen ze achter me aan. En ik kreeg de hele tijd van die sms-jes dat ze messen hadden enzo, echt debiel. Maarja, toen werd ik wakker.

Nacht 2, B Deze is pas erg. Ik was blijven zitten, in 4VWO. Dus ik dacht, nou dan doe ik dat even over. Maar NEE. De regering had een of andere idiote regel opgesteld, dat mensen die blijven zitten onmiddelijk naar een kostschool in Rotterdam gaan, die bekend stond als de plaats waar mensen heen gaan als ze echt vreselijk onhandelbaar zijn. Het was ook de plek op aarde met de meeste criminaliteit etc. Nou, daar ging ik dus ook heen. Ohja, en Jesse ook om de een of andere rede? Dus ik de hele tijd vragen stellen, ja, wat belachelijk, wanneer kan ik hier weg, ik wil liever naar HAVO of whatever. Maar wat bleek, als je daar heen ging, kon je nooit meer naar een hoger niveau, ook al had je alleen maar 10-en. En het niveau op die school was nog veel lager dan VMBO. Aah, ik helemaal huilen, en Jesse staat me uit te lachen, haha. Maarja, dat zou ik ook doen want het zag er echt idioot uit. Maar ik vond het doodeng. Maar dit is dus meer een nachtmerrie omdat het HELEMAAL over school ging. Ik werd vanochtend zo opgelucht wakker he. Ik geloof dat mijn ouders mijn droom waren binnengedrongen, met de message: dus blijf je best doen op school en maak altijd je huiswerk! Toch denk ik dat daar iets meer dan een nachtmerrie voor nodig is. Alhoewel...

Weltruste allemaal! ;-D