Traktatus

Mijn voeten trillen en tikken
tegen het ritme in of op de maat
Door het gat in mijn buik heen
trilt de lucht mee

De grijze massa en flikkerende lichten
behelst door een meetrillende schedel
blijft verder onaangetast
Roerloos

Ik loop over

Ik loop over
ik loop vol
vol water
uit een inwendige
      bron

Ik loop over
ik loop onder
onder water

Eigen regels

Tussen de regels door lezen waar staat wat ik niet weet. Mijn eigen regels.
Tussen de kronkels door lezen waar gebeurt wat ik niet wil. Mijn eigen hersens.
Tussen de slagen door lezen waar gegrift staat wat ik kwijt ben. Mijn eigen hart.

Door de vingers laten glippen wat ik wist.
In de ooghoek zien wat voorbij is.

Wit

ik houd mijn hoofd vast in mijn handen
waar het allemaal in ligt - nu in mijn handen
een leegte gevuld met wit, kolkend stomend ijzig
verblinding o zo licht

zo licht dat het me meevoert
als helium vervlieg ik

de eigen onbelangrijkheid van onszelf
als we verdwalen in die melkachtige mist
die ons doet denken aan de overgave van niet-weten
en van niet-alles-zeggen halve waarheden


neem deze waarheid en halveer
dan heb je er twee
herhaal zo vaak als wenselijk is

empyros

ik probeer je aan te kijken

ik laat je nooit alleen

alleen

om de andere kant van de wereld te zien

empyros

kan ik ook

alleen

even gaan kijken

en dan kom ik weer terug

Spiegels

Eeuwig gestaar
Een afkeurende blik
De vraag snakt ernaar

De gedachten corrigeren
De blik neemt waar
Zo mij te verteren

Twee zien de andere kant
Je bent wat je ziet
Met kennis zonder verstand

Maar mij voelt mij
Voor een andere keer
Zet ik de spiegel opzij

Oud gedichtje

10 april 2008, 23:03 u.

Ik fietste door het donker
De regen spatte op mijn neus
En de regen spatte op mijn haar
Ik probeerde al lang niet meer om droog te blijven
Dus trapte ik door

De druppels waren koud
En de wind was koud
Maar ik wilde niet warm blijven
Dus bleef ik sturen

Het donker drukte tegen mijn ogen
En het donker drukte tegen mijn mond
Ik was bang om iets te zien
Dus stopten de wielen niet

Ik fietste in het donker
Druppels gleden over mijn wang
En druppels vielen op de weg
Ik probeerde het al lang niet meer te drogen
Dus trapte ik door

De druppels waren warm
En de druppels waren zout
Maar ik wilde het niet proeven
Dus bleef ik sturen

Het donker perste ze uit mijn ogen
En het donker sloot mijn mond
Ik was bang dat iemand zou zien
Dus stopten de wielen niet

Wijsheid

20 september 2007

Wat is wijsheid?
Hij, uit de andere klas, die alle antwoorden bij wiskunde weet.
De vogel, die elk jaar de weg naar het zuiden kan vliegen.
Zij, die nooit de woordjes Frans vergeet.
De pauwoogvlinder, die zijn vijand kan bedriegen.
Het vrouwtje op de hoek, met al haar levensverhalen en goede raad.
De aap, die volgens wetenschappers al spelletjes kan spelen.
Je leraar, met zijn correcte antwoorden, en nooit te laat.
De leeuwinnen, die een zebra over de jongen verdelen.
Of het meisje, dat altijd genoot, van elke seconde, tot aan haar dood.
Misschien de jongen, die eruit haalde wat hij kon, uit alles, en aan elk avontuur begon.
En dan nog de vrouw, die haar doel wilde bereiken, en voor niemand uit zou wijken.
Of de man, die mooie plannen verzon, en er alles aandeed wat hij kon.
Soms als ik even stilsta,
Vaak als ik vragen aan mezelf stel,
En ik denk even na,
Weet ik dit eigenlijk wel?