Nils Frahm

Pianotoetsen die zo zacht beroerd worden, soms misschien niet eens tot klank gebracht. De pianokruk die zachtjes kraakt wanneer een pedaal ingedrukt wordt of juist losgelaten, geritsel van houten hamertjes. De geluiden klinken bijna als een reversed gefluister, mede door de ademhaling die soms zelfs te horen is. Een ingehouden zucht die voorzichtig ontsnapt. En dan de trage akkoorden die Nils Frahm speelt in het nummer Less. Betoverend mooi, maar ook messcherp.

            Het album Felt bevat niet alleen mooie pianomuziekjes, maar ook de pianist zelf. De aanwezigheid van Nils Frahm is letterlijk hoorbaar in de opnames, meer nog, vind ik, te vinden in de verhalen die zijn melodieën vertellen. Het verhaal dat hij zelf in het album vertelt, aan de binnenkant van het hoesje, gaat over zijn piano en zijn buren. Wanneer hij 's nachts op zijn piano speelt legt hij een deken van vilt over de snaren, om het geluid te dempen en zijn buren niet te storen. Hij vond het ontstane geluid echter zo bijzonder en mooi dat hij besloot hier een album mee op te nemen. Mede doordat alles zo gedempt was en Frahm zeer zacht speelt zijn alle omgevingsgeluiden die ontstaan tijdens het maken van de muziek ook op de opnames te horen. Dit geeft een zeer bijzonder effect. Hoewel het geritsel niet altijd op de maat van de tonen mee gaat geeft het een zekere rust in de muziek.
            Toen ik het album voor het eerst luisterde, deed het me denken aan een vertrouwde, zachte omgeving, hoewel melancholisch. Toen ik Frahm een stuk van Felt live hoorde en zag spelen kwam pas echt de scherpe en harde kant naar boven. De zo voorzichtig beroerde pianotoetsen, de volle overgave van Frahm in de tonen afgewisseld met de hard aangeslagen snaren en het schijnbaar verliezen van de controle over de muziek van Frahm deden mij tranen over mijn wangen lopen in het kleine zaaltje tijdens het Cross Linx festival in Rotterdam, zondag 3 maart 2013.
            Zulke mooie pianomuziekjes met onverwachte scherpheid en diepte als hij maakt, ook op elektronisch gebied is Frahm bekend. Het album 7fingers dat hij heeft opgenomen met Anne Müller is aan de ene kant iets compleet anders dan Felt, toch weet hij weer dezelfde gevoeligheid in de muziek te leggen. De cello van Anne Müller wordt op 7fingers gecombineerd met elektronische tonen en ritmes. De piano van Frahm ontbreekt ook niet. 7fingers voelt bijna als een film. Een film over illusie en desillusie. Over reizen en terugkeren.

Bada Karara Pudna

Eindelijk, na jaren staat er dan toch een definitie van het woord "pudna" op internet. Vroeger had ik daar natuurlijk al een paar keer naar gezocht, maar altijd leek het toch echt een onbestaand woord in welke taal dan ook. Vandaag had Yahoo het antwoord voor mij klaar staan:
"Pudna means 'sexy figure' in Punjabi (...)" (link naar Yahoo). Het komt van het liedje Bada Karara Pudna.

Een betere betekenis had ik mij natuurlijk niet kunnen wensen voor mijn woordje.

Musica

19 april 2010, 20:54 u.

All I want is for you to be happy and
Finally you have found something perfect and
Finally you have found yourself
Hard To Concentrate, Red Hot Chili Peppers

You can have the best of me
I'll just take the rest of me
When I Was An Orphan, the Parlor Mob

All this time
It was staring me blind
I can't believe I never noticed my heart before
Noticed, Mute Math

Wakker worden met de radio. Opstaan met the Parlor Mob. Aankleden met Rufus Wainwright. Ontbijten met Mute Math. Fietsen met CocoRosie. In de les met Foo Fighters. Rondje lopen met Jurre. Tekenen met Jeff Buckley. Brommeren met geneurie. Samen met Zero 7. Of met Terence Blanchard. Of met Stevie Wonder. In slaap vallen met Ludovico Einaudi. Wakker worden met Beethoven.

Nina Kinert

30 november 2008, 12:51

Niet dat ik haar kende, toen ik de Oude Zaal van de Melkweg binnenstapte, maar het was zo mooi. Altijd doen voortaan, naar onbekende (ook voor jou) artiesten in kleine zaaltjes gaan.
Hou wel rekening met het temperatuursverschil tussen binnen en buiten!

"Oh wat is dit erreg!"

8 november 2008, 17:01 u.

Dear readers,

CSS is eigenlijk een beetje een band van twee jaar geleden (Lowlands 2007!!). Waarom gingen Eleni en ik daar dag gister heen? Dat vroegen wij ons ook af. De nieuwste CD van CSS kenden we niet eens. Daar was ook niet veel aan, bleek later tijdens het concert, maar daar dachten alle fans wel anders over. Maar die kenden alle oude nummers niet, terwijl die juist geniaal zijn! Gelukkig speelden ze evenveel oude als nieuwe. Ze speelden alleen niet erg lang, amper een uurtje. Gelukkig heb ik ook nog een broek kunnen scoren die avond, en Eleni een falafel. En het was uit eindelijk best gezellig, maar dat concert was een béétje geldverspilling. Vond ik tenminste. Maargoed, niet alle concerten kunnen geweldig zijn hea. We hadden eigenlijk ook nog gehoopt leuke mensen (lees; jongens) tegen te komen, maar de enige persoon van het andere geslacht dat ons aansprak was "een ouwe lul van tweeënveertig" die naar "Arizona, girls!" was geweest en niet begreep waarom wij Vegas maar waardeloos vinden. "Hoew kan je det nouw weten als je nog nooit vurder bent geweest?". Aldus die man. Gelukkig kwam de trein er toen net aan.
En vandaag heb ik een kutdag gehad, álles ging verkeerd (op m'n werk). Ik dacht echt dat ik ontslagen zou worden ofzo. En toen moest ik ook nog vragen of ik volgende week eerder weg mocht (i.v.m. de SE-week en leren). "Dan moet je alleen niet meer te laat komen". Ik kom nooit te laat maargoed. STOM. Nu moet ik m'n boek voor Frans (in het Nederlands, want de Franse versie is onvindbaar) gaan lezen. "Bonjour Tristesse". Klinkt als een oppepper.
Dááág.

Een slecht verhaal

3 oktober 2008, 20:30 u.

Twee oktober was een regenachtige dag, en ook een lange dag voor de meeste mensen. Donderdag is altijd een lange kutdag. Standaard. Toch waren er een stuk of zes kiddo's die niet zoals iedereen levenloos de lessen uitzaten. 's Avonds om acht uur zou één van hun wensdromen in vervulling gaan in de vorm van een concert in Ahoy. Daarom vertrokken ze zo snel mogelijk na school om de trein te halen naar Rotterdam. Even was het onzeker of ze het zouden halen, maar alles kwam goed. Na een treinreis van ongeveer anderhalf uur kwamen ze aan, twee uur voor de deuren open zouden gaan. Ze waren niet de eersten, ook al stonden er niet heel erg veel mensen. Het regende nu hard, maar de mensenmassa ging schuil onder een dak van paraplu's en poncho's. Zingend stonden ze te wachten. Niet alle mensen waren daar even blij mee, maar daar trokken ze zich niks van aan.
En eindelijk, na twee uur wachten, een paar regenbuien en dooie tenen gingen de deuren open. De mensenmassa die inmiddels drie keer zo groot was geworden duwde en trok om als eerste naar binnen te kunnen. De zes koters wurmden zich behendig naar voren en renden zo hard als ze konden naar de zaal. Daar ploften ze een beetje ongemakkelijk neer tussen tientallen benen. Over een uur zou eerst het voorprogramma komen. Gelukkig liep het niet uit en konden ze hun oncomfortabele houding snel achter zich laten. Na een half uur was het voorprogramma al klaar en dan was het nu wachten op de hoofdact... De spanning groeide naarmate de minuten verstreken. Een paar aardige maar nogal foute studenten, twee stuks, stonden voor de zes verwachtingsvolle hoofdpersonages en praatten met ze over tekenfilms als Fairly Odd Parents, Spongebob, Dommel, Brum, Dino Baby's en nog veel meer sentimentele dingen uit de jeugd die zo ver weg leek. Hun gesprek werd echter onderbroken toen de hoofdact eindelijk opkwam. Een enorm lawaai steeg op uit de mensenmassa in Ahoy. En daar waren ze dan, helemaal live, helemaal geweldig, helemaal voor de tweede keer, helemaal ... COLDPLAY. En wat waren ze goed. Ze speelden alles waar de zes koters van gedroomd hadden (behalve Warning Sign dan) en de effecten waren duizend keer zo mooi dan in Paradiso. Toch is het moeilijk te zeggen welk concert mooier was, maar één ding is zeker, als Jesse vandaag niet op school zou zijn geweest, zou hij gelukkig gestorven zijn. Aldus Jesse.

En vandaag staat die idioot er gewoon weer!
xxx

Torenpop '08

29 juni 2008, 15:24 u.

Torenpop 2008: heengeweest met Eleni, Patricia, Malou, Jesse, Roos en Mirjam. En de bandleden van the Zoo waren er ook. (: En ze speelden ook op Torenpop, en het was heeeel erg gaaf.
Voicst was er ook, wat we nog een deel hebben gezien. Was ook leuk! Wel echt een belachelijke pit. Was nogal vervelend. Anyway, het was gezellig, wel jammer dat de laatste trein al om 00:06 u. ging, maar anders moesten we tot 04:35 u. wachten op de volgende trein, en dat wilden we niet. Gelukkig hebben we de laatste nog gehaald. :P Maar Torenpop in Amersfoort was dus weer gezellig!

De avond daarvoor (vrijdagavond) was de surprise-party van/voor David's 17e verjaardag! Wat ook heel gezellig was. Thema was: Beatles/Breezer. Erg goed te combineren ook..! Ik was maar als hippie gegaan, en Patricia en Malou als breezers, met breezers. Op het feestje waren er ook breezers, maar gelukkig ook gewoon bier. :P Oja, de fietsen van Patricia en Malou waren nog in het Maudje beland, waarschijnlijk door een paar mensen die zich verveelden ofzo. Dus David himself moest uit de kleren om de fiets van Malou te pakken, die nogal in het midden lag. Gelukkig zijn de fietsen gered en konden we gewoon naar huid. Patricia en Malou vonden het niet zo grappig.

Nou dat was het weer, we hebben eindelijk vakantie en het moet mooi weer worden want hier schieten we niks mee op. :) Kussens -xx-

Alweer Coldplay

8 juni 2008, 11:17 u.

Ja, sorry maar het gaat alweer over Coldplay. ;-)
Gister ochtend hebben Malou, Patricia, Jesse en ik namelijk kaartjes weten te bemachtigen voor het concert in Ahoy (2 oktober). En nog maar nèt op tijd! Om 10 uur startte de verkoop, onze kaartjes werden op 10:01 uitgedraaid en om 10:02 waren alle staplaatsen uitverkocht. Nog eens krap 5 minuten later was heel Ahoy uitverkocht. We waren zo ontzettend blij dat we naar de Free Record Sop waren gegaad in plaats van het postkantoor! Maar Jesse was daar wel heen, en die was ze misgelopen. Nog een geluk dat ik er twee had gekocht, voor het geval dat. Toen was er ineens nóg een concert, op de dag erna. Daar had Jesse wel 4 kaartjes voor, en ook dat was in 5 minuten uitverkocht. Gisteravond werd het concert van donderdag nog op de radio uitgezonden, en om half 12 's avonds het hele concert op tv. Ik wil teruuuuuuuug!! Ik heb het geprobeerd op te nemen, maar dat kutding werkte niet. Goddank staat het op uitzendinggemist.nl:

Wel kijken hoor!!

Omg... Coldplay!

6 juni 2008, 16:11 u.

It was a long and dark december, from the rooftops I remember, there was snow. White snow.

Dat we alle zes naar Coldplay mochten liet al zien dat we idioot veel geluk hadden, maar óók nog eens helemaal vooraan pal voor Chris Martin staan en na het optreden bij de artiestenuitgang nog handtekeningen, foto's en een handkus hebben gescoord? Dat is ècht niet normaal meer.
Het concert was heel erg gaaf. Kort, maar krachtig zal ik maar zeggen. Ze hebben in totaal 6 nummers gespeeld: Violet Hill, Clocks, Lovers in Japan, Sleep Chant, Viva la Vida en als slot: Fix You. Het duurde dus in totaal maar iets van 45 minuten. Maar we stonden helemaal vooraan, en het was zo mooi. Na het concert hebben we dus bij de artiestenuitgang gewacht, waar Guy, Will en Jon(ny) er al best snel aankwamen. De meeste van ons heeft geloof ik wel handtekeningen gescoord (ik niet, want ik had geen papier bij de hand). En toen moesten we nog een half uur wachten (Eleni en ik waren al bijna weggegaan!) maar eindelijk kwam toen ook Chris! Hij bleef best wel lang, en we stonden nu ook bijna helemaal vooraan omdat de meeste mensen al weg waren gegaan. Iedereen weer handtekeningen, maar ik had geen papier bij me dus ik vroeg of hij het op mijn hand kon zetten, maar toen (lees dit als heel dramatisch en romantisch) pakte hij mijn hand, zei "Hi dear, how are you doing?" , gaf er een kus(je) op en liep weer verder. Je snapt wel dat ik nu helemaal verliefd ben.
Malou en Patricia hebben nog een hele leuke foto (nou eigenlijk filmpje) gescoord met Chris, en Jesse een briljante foto met Chris. Iedereen is nog steeds helemaal gelukkig en nog half in trance (ik in ieder geval wel). Dit is genoeg geluk om ons door de laatste SE week te slaan, denk ik. Maar dan moet ik nu wel even gaan lernen!
de Sepia-foto's heb ik gemaakt, die andere heeft Eleni gemaakt. Zo dichtbij!!

How Cold Can You Play?

4 juni 2008, 20:00 u.

WE HEBBEN GEWONNEN! WE GAAN NAAR COLDPLAY! WE HEBBEN GEWONNEN! WE GAAN NAAR COLDPLAY! WE HEBBEN GEWONNEN! WE GAAN NAAR COLDPLAY! WE HEBBEN GEWONNEN! WE GAAN NAAR COLDPLAY! WE HEBBEN GEWONNEN! WE GAAN NAAR COLDPLAY!

Ja, het filmpje van Eleni en mij heeft twee tickets gewonnen voor het concert van Coldplay in Paradiso voor morgen! Patricia heeft ook gewonnen met haar foto, en die neemt Jesse mee. En ook Malou gaat, want die kan mee met Harm! Dit is echt helemaal geweldig, eigenlijk kan ik het nog niet geloven..
En bij BNN waren er maar 40 winnaars! Veertig! En veel inzendingen..! Dus we waren erg lucky. Ik heb op tv naar de uitslag gekeken (dit zijn alle winnaars van filmpjes, 20 stuks):

Het wordt helemaal geweldig.

Wil je het filmpje zien? Klikken!

The Whitest Boy Alive

18 mei 2008, 11:12 u.

De vakantie is alweer een week voorbij, maar gelukkig was er al gelijk een oppepper geregeld: the Whitest Boy Alive in Paradiso! Samen met Jesse. Ook leuk was dat hij (= de zanger, die nerd) voor het concert ineens over straat liep. "He, is dat niet, nah...! Loopt daar nou..? Wacht! Dat is..!" Wij erachteraan. Staat hij ergens voor een etalage te kijken. "Hi." Hij had z'n hand gebroken, en die zag er ook niet echt lekker uit. Gelukkig ging het concert wel door. Anyway, toen we weer terugliepen kwamen we doodleuk de rest van de band tegen (die er heen charmant uitzag). We gingen maar even wachten tot de deuren open gingen (en ik ging m'n ANW leren). Toen de deuren open gingen waren er echt maar 5 mensen ofzo. Dus we konden helemaal vooraan staan, pas om kwart over acht merkte je dat het uitverkocht was. Het concert zelf was echt... helemaal te tof! Ze speelden heel erg goed, en ook was de muziek veel "dansbaarder" dan op de CD. Er was geen voorprogramma, maar achteraf was dat eigenlijk wel chill. De keyboarder ging nog op zijn keyboard dansen, maar gelukkig bleef die het wel doen. Het was gewoon heel erg gaaf!!

Oh Happy Day

Ratten en party's

8 november 2007

Joehoe!

Ratten en party's? Sure, verder alles goed? Op dit moment niet zo, want ik zit ziek thuis, maar morgen ben ik wel weer beter. Wat wel heel cool was: Ciske de Rat de Musical en Bloc Party in de Heineken Music Hall! De musical was deze zondag (4 november) in Rotterdam. In een woord super! Niet alleen het verhaal van de kleine Ciske, maar ook die van de volwassen versie. Een verhaal dat ik nog niet kende, en minstens zo zielig is. :-P De decors waren heel mooi, en de liedjes ook (inclusief "Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen" natuurlijk).

En kaartjes voor Bloc Party (gisteravond)! Gewonnen bij Kink FM (radiozender). Twee stuks, samen met moeders erheen geweest en het was geweldig. Met in het voorprogramma Foals wat ook heel leuk was. De zaal was trouwens heel relaxed, echt het enige passende woord. ;-) Vrij breed en minder diep dan ik had verwacht, en achterin een tribune met stoelen. Daar heb ik wel de hele tijd gezeten (vanaf daar kon je het super goed zien, en ik voelde me gisteravond al niet zo lekker, dus dat was wel chill). En het was niet eens echt ver van het podium vandaan. Bloc Party heeft ook heel goed gespeeld, en vooral veel! Op een gegeven moment stond de zanger achter de bar (aan de zijkant van de zaal), haha, dat was echt raar. Na het concert heb ik nog met de zanger van Foals gesproken, hij was heel aardig, dus dat was ook wel weer leuk!

-xx- Sophie, PS: wie wil er allemaal SingStar komen spelen? ^^

Liedje

1 november 2007

Lalala,

Sommige mensen zetten wel eens een songtekst op hun web-log. Eh, dat wil ik nu ook doen, want ik vind de songtekst gewoon heel leuk (en het liedje ook natuurlijk). Het is geen nieuw liedje, ik ben ook zeker niet de eerste die het ontdekt ofzo, daar gaat het dus niet om. Gewoon voor de leuk!

Spinvis - Smalfilm

Ik ben een vrouw van 40 met een sigaret
Ik heb een buitenaardse stof in mijn bloed
Ik werd verleden jaar ontvoerd door een ruimteschip
En sindsdien gaat het met mij niet zo goed
Ik weet wel waar ze wonen want je kunt het zien
als je de letters van een naam omdraait
De waarheid is een raadsel en het gaat als volgt
't Is een goeie vriend, maar altijd te laat

Ik heb een eigen flat, ik heb de radio aan
't Is alweer woensdag, ik heb een Golf GTI
Een tijdje terug reed ik een fietser dood
Maar gelukkig heeft geen mens mij gezien
Het komt maar zelden voor dat ik een zin afmaak
En je maakt mij echt niks wijs
Het noodlot is een raadsel en het gaat als volgt
Het kost je niks en toch altijd prijs

Als ik uitga ben ik een fotograaf
En ik ben schrijver als ik vrienden bezoek
Op het ogenblik zit ik heel even zonder werk
Maar binnenkort begin ik aan mijn eerste boek
In een spiegel neem ik soms alvast de pose aan
Voor de foto op de achterkant
Dromen zijn een raadsel en het gaat als volgt
Het smelt in je hoofd en niet in je hand

Ik ben een monoliet, ik ben de wetenschap
Ik ben een grote man van 50 jaar
Vandaag knipte ik een muis in twee
En die naaide ik toen mooi maar weer aan elkaar
En soms vanuit een hoek kijken mij dingen aan
Vanuit de schaduw van de kathedraal
Alles is een raadsel en ik weet nog niet
In wat voor vorm en in welke taal

Ik ben al heel erg oud en ik mis mijn vrouw
En mijn ouwe handen trillen heel de dag
Beneden kun je kaarten bij de automaat
Alhoewel dat van mijn dochter niet mag
Dan zeggen ze dat ik zo goed de kaarten schud
En dan lach ik elke keer maar weer mee
Ik heb een raadsel over eenzaamheid en het gaat als volgt
Wat doet pijn en telt voor twee

Red Hot Chili Peppers concert

25 juni 2007

Pudna,

Wachten, wachten, wachten... Gisteren was er een groot RHCP concert in Nijmegen, in een ruim park. Het terein zag er een beetje uit zoals een mini-LowLands-terein eruit zou zien: als je binnenkomt, door een mooi versierde poort, heb je links en rechts Merchendise-kraampjes, voor je een stalling waar je munten kan wisselen voor jou geld, want daar moet je je eten en drinken van betalen bij de kraampjes van La Place. Ik voelde me dus wel thuis, ook al regende het behoorlijk. We hadden hele mooie regencapes gekocht van doorzichtig plastic (voor 5 euro p.s., afzetters!) dus werden we gelukkig niet nat. Op de kaartjes stond dat het hele spektakel om 5 uur zou beginnen, dus stonden we daar om 4 uur. Natuurlijk hadden we er wel rekening mee gehouden dat het zou uitlopen, en we wisten van het voorprogramma (Dirty Pretty Things). Dat begon echter pas om een uur of 7. Eerst kregen een of andere vreselijke act, van een DJ en een rapper (vooral de rapper) die heeeeel wat aandacht te kort kwam!

Je ziet het publiek ook van alles naar het podium gooien (als iets het hoofd van die gozer net niet raakte hoorde je een luid "aaaaaaaaah"). Dat was wel lachen. Maar wat was het een eikel zeg! Tering! Zelfs mijn moeder, die alle soorten concerten wel heeft meegemaakt, heeft zoiets als dit nog nooit gezien (en NEE, heb geen medelijden!).

klik op het plaatje voor een grotere versie.

Afijn, toen dat eenmaal achter de rug was was het weer wachten, wachten, wachten. Toen om 7 uur, of half 8 ofzoiets, en 20 regenbuien later kwam het echte voorprogramma, Dirty Pretty Things. Iedereen was door het dolle! Nouja, niet echt dus. We wilden allemaal de Peppers wel eens zien! Ik begon ondertussen te betwijfelen of ze nog wel zouden komen. Maar gelukkig was deze act best leuk, en het publiek juichte en klapte zelfs, in plaats van met stukken hout en flesjes Cola te gooien. Toen dit ook was afgelopen, konden we weer wachten. Mijn vader, die het al niet meer zo op concerten heeft, vond het niet zo leuk meer.

Klik op het plaatje voor een grotere versie.

Cato, wiens eerste concert dit was, werd alleen maar enthosiaster (hoe schrijf je dat) en eerlijk gezegd werd mijn humeur ook alleen maar beter, ook al vond ik het ronduit belachelijk dat we zo lang moesten wachten! Maar uiteindelijk... kwamen ze toch nog! Een een hele aardige meneer waarvan de naam onbekend is en met een hele sterke nek, heeft Cato het halve concert op zijn nek laten zitten, en zelfs laten staan. Heel erg bedankt mijnheer als u dit leest! Want zo had ze wel een fantastisch uitzicht, ik heb ook even op papa's nek gezeten, en zo kon ik de RHCP toch nog in het echt zien (mijn moeder heeft ze bijv. alleen via de schermen gezien, zielig toch).

Klik op het plaatje vooe een grotere versie.

Tijdens het concert wisten we waarom het zo lang heeft geduurd allemaal; omdat ze overal schermen hadden en veel lichteffecten was het nog te licht om op te treden, gelukkig was alles het wachten waard! Zelfs het wachten toen we met z'n 55.000-en door het park terug liepen naar de parkeergarage, waar we uiteindelijk nog eens een uur moesten wachten tot het verkeer op gang kwam (alles stond stil omdat alle mensen gewoon door rood liepen etc.). Het concert was afgelopen om 11 uur en we kwamen om 2 uur thuis aan.

Klik op het plaatje voor een grotere versie.

Klik op het plaatje voor een grotere versie.

Filmpjes van het concert komen later!

XXX SOPHIE