De wereld van de vroege mensen

Goeiemorgen, allemaal. Het is op het moment 07:52u. In de ochtend. Ik zit al bijna een uur in de trein. De wereld rond deze tijd ben ik steeds beter leren kennen, dankzij het feit dat ik in Breda woon, en mijn familie, Jurre en baantje zich aan de andere kant van de wereld bevinden. Omdat de meeste mensen in mijn omgeving deze wereld niet zo goed kennen wil ik dit vandaag met jullie delen.
In het meest gunstige geval gaat mijn wekker om tien voor zes, dan mag ik nog tien minuutjes snoozen en moet ik om zes uur precies uit bed. Ik zeg in het meest gunstige geval, dat is wanneer ik bij Jurre slaap. Niet alleen omdat het natuurlijk fijn is naast een geliefd persoon wakker te worden - wat het ochtendhumeur aanzienlijk verbeterd - maar vooral omdat deze plek het dichtst bij het station ligt waar ik zo vroeg de trein moet nemen. Dus om zes uur stap ik uit bed. Als een zombie voltooi ik een soort van mijn ochtendritueel: douchen, ontbijten, aankleden en spullen pakken. Om uiterlijk tien voor zeven moet ik de deur uit, gelukkig is het dan maar tien minuutjes lopen naar het station. Wat nog steeds erg ver lijkt als je een zware laptoptas en/of rolkoffer met dan of wel schone of vuile was bij je hebt. Net op tijd kom ik meestal aan om de trein te halen, de intercity naar Utrecht Centraal van zes over zeven. De eerste van drie treinen die ik moet pakken naar Breda. Deze trein zit altijd overvol, waardoor ik vandaag helemaal voor in de trein instap. Niet dat het daar rustiger is, maar uit ervaring (ja, ervaring) weet ik dat deze trein niet verder gaat dan Utrecht Centraal, waar ik zelf samen met de rest van de hele trein uit moet stappen op een klein perron, waar dus vanzelf een enorme file van forenzen ontstaat. Aangezien ik daar slechts een paar minuten de tijd heb om mijn overstap te halen is dat zeer hinderlijk. Dus vandaag stap ik helemaal voor in, wat ik erg slim vond van mezelf tot ik op de laatste vrije plek ging zitten. Naast een heel dik meisje dat Vijftig Tinten Grijs aan het lezen is. Sop sop. Gatver, Sooph.
Dan kom ik aan op Utrecht Centraal, gelukkig zonder vertraging. Ik hoef inderdaad niet in de mensenfile op perron 2 te staan, als ik op de roltrap sta en naar beneden kijk zie ik dat die er zoals altijd wel is.
Dan haast ik mij - op hoge hakken godverdomme - door de enorme stationshal van Utrecht Centraal. Het is daar altijd druk! Helemaal naar perron 15, aan de andere kant moet ik zijn. Daar gaat de intercity naar Maastricht, ik moet onderweg uitstappen op Den Bosch. Deze trein is gelukkig altijd een stuk leger. Wat ik ook heel goed begrijp, want tussen de mooie randstad en het verre Breda ligt een enorm stuk niksigland. En de meeste mensen die in Breda moeten zijn om negen uur 's ochtends doen dat niet vanuit Bussum, of Utrecht. Dus deze trein is redelijk rustig, en ik heb een tweezits voor mezelf. Met internet! Op dit moment zit ik in de bewuste trein naar Den Bosch, die bijna aankomt op het station. Daar zal ik nog een keer moeten overstappen op de intercity naar Breda, die over het algemeen weer wat drukker is. Vanaf Breda ben ik - goddank - binnen vijf minuten met de fiets thuis, vanwaar uit ik bijna direct door moet naar school wil ik daar op tijd (dat is vijf over half tien) aankomen. En dan begint mijn dag pas, les van half tien tot vijf uur. Ja, 17:00 uur dus. Dan naar huis, boodschappen, huiswerk, koken, huiswerk, slapen. Morgenochtend gelukkig niet zo vroeg. Maandag pas weer.

Uiteraard is dit een avond bij Jurre allemaal 1324656x waard.

Teeth of wisdom

Gistermiddag zijn mijn laatste twee verstandskiezen getrokken. Dat daarmee ook werkelijk een deel van je verstand verloren gaat is volgens mij wel een beetje waar, dat bewijst mijn verhaal van vandaag. De assistente van de kaakchirurg had mij al gewaarschuwd niet in de volle zon te gaan zitten met mijn hoofd en nek, want dan worden de wonden toch iets te warm en kan het gaan broeien en zwellen. Ik ben wel heel braaf uit de zon gebleven, maar 's nachts in bed en 's ochtends met de zon vol op je raam wordt het alsnog warm natuurlijk. Ik werd dus ook wakker met een enrome rechterhelft van mijn hoofd. O nee! En ik moest om 12 uur al in Hilversum zijn. Snel check ik de vriezer op ijsklontjes, maar de penisvormige ijsklontjesmaker, die van Lizette is overigens, was niet gevuld. Wel lag er een flesje water in dat nog niet helemaal bevroren was. Prima, handdoekje erom en koelen maar.
Tegen de tijd dat ik echt weg moest zag mijn gezicht er nog steeds uit alsof ik een tennisbal in mijn mond had, dus nam ik het nog koele flesje mee. Toen ik klaar was met mijn afspraak in Hilversum moest ik nog wat tijd doden tot mijn rijles begon. Shoppen is altijd een goede tijddoder, dus niet veel later stond ik in een pashokje in bikini. Ik had nog een pijnstiller bij me (Naproxen) en die besloot ik in te nemen met een slokje water. Ik stopte de pil in mijn mond, draaide het flesje open, rook te laat de vreemde geur en nam een flinke slok wodka. Gatvergatvergatver! Uitspugen was geen optie, ik stond immers in zo'n pashokje van de H&M waar de deur een halve meter boven de grond ophoudt. Bovendien lagen mijn jas en tas al op de grond. Doorslikken dus! Daarbij komt nog dat Naproxen uitdrukkelijk niet gecombineerd mag worden met alcohol, in verband met maagklachten.
Hoe had ik dit kunnen voorkomen:
1. Ik had me kunnen bedenken dat de meeste flesjes water in een vriezer toch echt wel bevriezen.
2. Goed, het flesje had er natuurlijk pas net in kunnen liggen. Maar ík had hem er niet ingelegd en Lizette was al een paar dagen niet meer thuis geweest.
3. Ik had van te voren kunnen checken of het wel water was.
4. Ik had een reden kunnen bedenken waarom iemand een flesje water in de koelkast zou leggen, en daaruit tot punt 3. kunnen redeneren.
5. Ik had de pijnstiller thuis al kunnen slikken.
6. Ik kon ook best de pijnstiller helemaal niet slikken, want pijn doet mijn mond niet echt.

Laat dit een les zijn voor iedereen die ooit een flesje doorzichtige vloeistof in de koelkast/vriezer ziet liggen, en voor iedereen wiens verstand er uitgetrokken gaat worden.

Winter Wonderland

Jongens jongens, wat een sneeuw. De Westerdoksdijk was de hele dag een file en de NS was natuurlijk massaal ontspoord. Uiteindelijk hebben Jurre en ik een trein kunnen pakken op CS na uren ingesneeuwd thuis te hebben gezeten in Amsterdam. Toen we het er uiteindelijk weer op waagden en naar het station liepen kwam de enorme Queen Victoria (voor de tweede keer) voorbij, dit keer ging ze de andere kant op (voor de ene kant, zie foto's op facebook of flickr). Wat was ze mooi! En groot!

Toen we voor het zebrapad stonden te wachten bij uitgang Noord liep een raar mannetje doodleuk de weg op, terwijl de auto's nog groen licht hadden. Er werd getoeterd en geroepen vanaf de kant, maar zijn reactie was slechts "Ahjoh, 's toch Amsterdam, schijt hebben aan alles? Daarvoor zijn we hier toch?". Briljant.

Op het station zelf waren de stemmingen wisselend. Eén trein had denk ik errug veel vertraging aan de hoofden van de uitstappende passasiergs te zien, maar gelukkig waren er ook mensen met een beter humeur. Toen wij eindelijk de goede trein naar Amersfoort hadden gevonden deelde de machinist iets te vrolijk mede datwe inderdaad in de stoptrein naar Amersfoort zaten. Iedereen begon spontaan te klappen van deze vrolijke vent.
Iemand die op dat moment de coupé binnen kwam lopen stootte zijn hoofd en zijn vriend vroeg geschrokken: "Was dat je hoofd?!". De gewonde antwoordt met: "Ja, maar daar zit niks in dus dat kan geen kwaad".

Lang leve het goede humeur.

It was fun

9 oktober 2008, 22:12 u.

Yes, vanochtend naar de doker. Nee, dat was niet leuk. Wacht. Opnieuw.

Ik ben een beetje raar. 'Ja, goh?' zou je nu zeggen. Ja, góh dus. Want vandaag moest ik naar een bloedprikker. Niet dat dat woord bestaat maar je weet wat ik bedoel. Ik moest dus bloed laten prikken. Ook best raar, want dat bloed prik je niet echt. Goed, ik daar zitten in de wachtkamer (iedereen was daar 70+). Was ik eindelijk aan de beurt. Moest ik maar drie buisjes. Godver. Mag ik eindelijk eens! Nouja, het was al weer lang geleden dat ik dit voor het laatst had laten doen, dus de behoefte was er wel weer. Nu denk je misschien 'Heel fijn voor je' in dat geval vind je mijn andere blogs waarschijnlijk net zo amuserend als deze. Als je denkt 'Dat wijf is echt raar, vindt ze bloedprikken nou leuk?' dan heb je me door, ook al kan je je niet met mij identificeren. Ook is er nog de mogelijkheid dat je denkt 'Eindelijk iemand gevonden met wie ik dit deel!'. In dat geval vraag ik je contact met mij op te nemen want dat zou ik erg leuk vinden. Ik ben erg benieuwd hoeveel mensen zich aanmelden. Ik denk niet zo heel veel want veel mensen zijn eerder bang voor een naald in hun arm dan dat ze het amusant vinden om er naar te kijken. HA. Ik wel dus.

Ik hoop dat jullie nog mijn vrienden willen blijven.

Toon Hermans

17 februari 2008, 18:40 u.

Joehoe! Ik ben vandaag, nog onofficeel, fan geworden van Toon Hermans. Hier een filmpje van hem, maar vooral meer kijken op youtube.

Brugklasmusical

15 december 2007

Eleni en ik zijn naar de brugklasmusical Fear Factory geweest, omdat mijn beruchte zusje Cato daar in danst! Een aantal qoutes:

Eleni: Wel je mobiel uitzetten hea.
Sophie: Ik heb m'm mobiel niet bij me.

(in de pauze)
Eleni: Ik snap er niks van.
Sophie: Jewel joh, ze zijn gewoon in die fabriek waar blablabla en dat is het.
Eleni: Ja maar ... Is er dan geen clue?
Sophie: Jaa, aan het eind toch pas!
Eleni: Maar dat staat helemaal niet bij de samenvatting van het verhaal!

Eleni: Hoe laat is het?
Sophie: Ik heb mn mobiel niet bij me.

Eleni, wijzend naar de namenlijst van alle acteurs: Kijk! Wat toevallig, het zijn allemaal eersteklassers!

Sophie, leest een stukje van de regisseur die vertelt dat de leerlingen de musical grotendeels zelf hebben gemaakt: Kijk nou, ze hebben het zelf gemaakt!
Eleni: WAT DOM. Geen wonder dat ik er niks van snap.

Eleni: Sophie, film eens een stukje met je mobiel.
Sophie: Ik heb m'n mobiel niet bij me.

Sophie: Mick gaat uit z'n dak.

Sophie tekent een hartje op Eleni's schouder. Eleni: Lukt het?
Sophie: Ja hoor, zal ik een foto maken?
Eleni: Ja, doe maar (...)
Sophie: Ik heb m'n mobiel niet bij me.

Eleni: Ik verstond het niet.
Sophie: Ze zeiden ook niks.

Eleni: Mick gaat weer uit z'n dak.

Zang: "Horror films maken me bang, wat is dat voor schim op het behang?"
Eleni: Wat is dat voor vreselijke zang?

Toespraakhoudster, na de musical: "Natuurlijk hebben ze dit niet alleen gedaan..."
Eleni: Dat staat anders wel in het boekje!!

Nou, we hebben in een deuk gelegen (om niks dus). Want volgens mij is dit echt niet grappig als je het leest. Nouja, dan draag ik dit maar aan Eleni op. Enjoy, Eleni. ;-)

Gummbah

28 september 2007

Gummbah: (je moet er wel even op klikken, anders kan je het niet lezen!!) En ohja, ik kon die van het koken niet vinden, maar hij hangt hier in de keuken. Zie ook www.gummbah.nl

Een middag met Cato

22 september 2007

Omg, wat voel ik me slecht dat ik dit bericht typ!

Een middag met Cato:

M'n zusje zit op scouting, waar ze elke week zeilen. Deze week ben ik alleen thuis met Cato, die daar dus helemaal geen zin in heeft. 10 minuten voor het begint zeg ik haar dat ze weg moet, omdat ze anders te laat komt. In het begin doet ze alleen maar dwars, maar als ik dreig onze ouders te bellen knapt er iets in haar hoofd. Tenminste, als je Cato Teunissen heet.

In het begin is het altijd wel grappig. Ze probeert me vergeefs met een boek te slaan, maar omdat ze mist zet ze een keel op. Ik moet een beetje lachen en dat maakt haar nog woedender. Toen ik de blik in haar ogen zag wist ik dat ik nu op moest passen. Ik pak snel de telefoon en zeg dat ik mama bel als ze iets doet. Haar reactie daarop is niet echt subtiel. Gillend en met rode ogen rent ze op me af en probeert de telefoon uit mijn handen te wrikken. Dat lukt niet en dus scheld ze maar uit. Ik zou volgens haar een kinderachtige trut zijn, die haar chanteert. Dat is natuurlijk ook wel een beetje zo, maar doorgedraaide zusjes moet je aanpakken volgens de harde aanpak van Mirjam.

Vervolgens rennen we 5 minuten achter elkaar aan door de kamer, totdat Cato zich op de bank laat vallen en zegt dat ze dan wel naar scouting gaat. He he, denk ik. Maar als ze een paar seconden in de gang heeft gestaan stormt ze toch weer de kamer in om me nog een keer uit te schelden. Nu trekt ze haar schoen uit en probeert me te slaan als ik de telefoon bij m'n oor houd. Uiteindelijk, na een mislukte poging om sleutels tegen mijn hoofd te gooien, ren ik de trap op naar de badkamer en draai de deur op slot. Het voelt wel een beetje als een griezelfilm. Ik bel mijn ouders, die eerst overwegen om terug te komen (Nee!) maar dan kan ik Cato overhalen om mijn vader even aan de telefoon te spreken. Als we (ja, ik dus ook) beloven het goed te maken, komen ze niet terug (ik zeg gelijk oke, doen we), anders vinden ze ons (ja, ik dus ook!!) te klein om alleen thuis te blijven. Pffff, Cato was echt heel erg eng. Maar toen ze zich snikkend in mijn armen wierp en "sorry, ik ging even uit m'n dak" mompelde was ze toch weer mijn kleine zusje. :-)

XXX SOPHIE

PS: aangeboden: zusje, te leen voor een weekend. Doet geen vlieg kwaad!

Verse Bosbessenthee

16 september 2007

Do you wanna drink some alcohol - CSS,

Weer een druk weekend, hoor. En het is nog niet afgelopen! De nieuwe roosters zijn allemaal binnen, en ik heb een zeldzaam rooster, want die van mij is "verchillt". Niet dat hij veel erger kon... Anyway. Weer twee "feestjes" dit weekend, maar dit keer met ouders, (voor mij) zonder alcohol. Eerst een presentatie van een of ander boek, wat uiteindelijk nog wel gezellig was. Voor mij dus geen alcohol, maar voor mijn vader wel. Hij, en een vriend, hebben een (nieuwe) serveerster bijna een half uur bezig gehouden omdat ze per se verse bosbessenthee wilden, wat dus helemaal niet bestaat. Ik bedoel maar, wie doet er nou bosbessen (in september..) in z'n thee? Maar ze hebben het arme serveerstertje toch een half uur bezig gehouden. Ik was blij dat mijn moeder niks had gedronken.

Zaterdagavond vierde Monique, de moeder van Patricia, haar 50e verjaardag in de Haven van Huizen. Dat was ook wel weer gezellig. Alcoholvrij voor mij, doont wurrie, maar niet voor vaders en moeders. Slingerend zijn we om half 12 maar naar huis gegaan, want Catootje viel pardoes in slaap. Patricia en ik hebben nog getraint met twisten, iets was ik dus niet kan, maar het is bijzonder pijnlijk. Toch was dat ook wel weer leuk, en ik ben eerlijk gezegd behoorlijk moe. Maar ik moet mijn CKV oprdracht nog afmaken.

XXX SOPHIE

Schipbreukelingen

27 augustus 2007

Hiep hiep, hoeraaaaaaaaa,

Er was er een jarig! hoera, hoera. Dat was uuuk. En zaterdag was er een feestje, ja-ja! En dat was heel gezellig. Ge-BBQ-ed, films gekeken (Donnie Darko, en een stuk van Hide and Seek). Veel bijgekletst, enne.. nog meer bijgekletst. Het was in elk geval gezellig. Maar zondag was ik echt jarig (15!). Fenna en Imme waren blijven slapen, dus die waren en weer vroeg bij. Imme ging helaas al vroeg weg, maar Fenna was tot 's avonds gebleven. Patricia kwam ook nog, en toen besloten we (dit verdiend wel een aparte alinea)...

(waarschuwing: )

...om een boottochtje te maken, in de Iggy, ons lieve (lees kleine) (zeil)bootje, MET motortje. Aangezien er nu geen zeilen opzaten, en Cato zei dat het motortje net was bijgevuld, gingen we dus maar met het motortje. Passagiers: Patricia, Fenna, Cato en ik. Ja een wonder dat hij dat hield. Een beetje slingerend (ik zat aan het roer) zijn we naar de overkant gevaren, de grootste lol hadden we. Met de muziek van Pirates bonden we ons bootje even vast aan een paal, maar na een tijdje begon het toch een beetje koud te worden. We besloten terug te gaan. Zelfs met Cato aan het roer slingerden we nog, maar de wind was ook behoorlijk hard. Halverwege (lees: midden op het meer) viel het motortje uit. "Oh, dat gebeurt wel vaker!" Maar na een paar zielige pogingen hadden we het maar opgegeven. De wind kwam van de zijkant, en met een rap tempo kwam de Stichtse Brug steeds dichterbij. Eerst maar eens naar huis bellen. Mijn moeder nam op. "Ja zeg, zoek het maar uit hoor, ik zit net te eten." Hm. Dan maar roepen, maar niemand hoorde onze hulpkreten ("GRATIS BIER!! GRRRRAAAAATIS BIER!") ... Fenna en ik waren al bijna het water in gesprongen in een poging het bootje naar de kant te trekken, maar gelukkig werden we daarvan weerhouden. Nog maar een keer bellen dan. Nu mijn vader aan de lijn.

"Godverdomme! Jezus, ik zit net te eten, verdomme. De tuin zit vol met gasten hier, ja?! Waarom gaan jullie dan ook godverdomme zonder godverdomme benzine dat godverdomme meer op?! Godverdomme!!" "Ja maar paaap, kun je alsjeblieft de zeilschool bellen?" "He godverdomme, daar zijn die mensen toch helemaal niet voor. Godverdomme. Ik ga wel kijken of ik zo'n nummer kan vinden." Daarmee moesten we het maar doen. 20 minuten later (en een halve kilometer dichterbij het IJselmeer) werden we teruggebeld en werd het nummer van de zeilschool doorgegeven. Wij bellen, gelukkig waren ze al onderweg. Twee jochies van 13 kwamen ons redden. Ach, we hadden nog steeds lol (vooral toen er een enorme golf over Patricia heenkwam). Maar daar aangekomen (en 100 keer "dankjewel" later) was het gezeik nog niet voorbij. We konden de brug namelijk niet onderdoor want de mast was te hoog. Gelukkig kwam er net een boot aan die ook te hoog was en de brug werd opengedaan. Inmiddels was mijn vader ook aangekomen. Wij wilden dus wachten tot die boot onder de brug door was, en er dan achteraan (Cato kon zich langs de kant voorttrekken). Maar metteen nadat die boot weg was deed die man de brug weer dicht. DUS moesten wij daar weer heen om te vragen of de brug weer open was, DUS nog meer gezeik. Toen de boot eindelijk weer op zijn plek lag (en als het aan mij ligt blijft die daar ook nog wel even liggen) zijn we teruggegaan om nogmaals te bedanken, en te vragen hoeveel dat moet gaan kosten. Dat gaat Cato en mij dus een middag boten schoonmaken kosten. Maargoed, eenmaal thuis nog een klein drama, daarna met Eleni en Patricia (Fenna was naar huis) de film Hide and Seek afgekeken. Daarna Silk gekeken, en toen naar bed!

Vandaag.. werden wij gebeld... door de zeilschool (die vrouw en moeder van een van die kinderen die ons kwam redden is een vriendin van mijn moeder). Met de mededeling dat haar zoontje het idee had dat we hem helemaal niet bedankt hadden. Toen ik dat hoorde kon ik mijn oren niet geloven, zijn die van hem wel helemaal in orde dan? Maargoed, nog een keer uitgefoeterd door mijn vader, en nu moeten we daar dus weer heen. Ik denk dat we zo gaan, dus ik moet er mee kappen. Ik vind dit wel heel vreemd, want ik weet zeker dat we hem en zijn vriendje, en de mensen die de brug hebben opengedaan wel een paar keer bedankt hebben. En geloof me, ik heb nog liever een proefwerk wiskunde, dan dit soort situaties (en helaas heb ik er al een paar gehad). Oke, ik moet nu gaan (wens me succes!).

XXX SOPHIE

Proud to be Fout

3 juli 2007

Salut,

Eindelijk, het eind-feest. 's Ochtends boeken inleveren en een kaartje kopen (ik had een kaartje gevonden maar die had Eleni aan een wildvreemde gegeven...). Anyway, ik had gelukkig al een kaartje. Malou en Eleni kwamen nog bij mij eten, en dat was best gezellig! Malou heeft ook nog geholpen om een fout outfit voor me te zoeken. Uiteindelijk werd het een Superman-topje, met een blauw-met-roze-bloemen-rokje en een gestreepte legging in verschillende kleuren. Stond heeeeel mooi! Helaas deden Medy, Eleni en Jesse niet mee. Patricia en Malou wel. Die zagen er heel mooi uit (en Derk ook!). Helaas, helaas was de muziek alweer klote. In het begin (om 9 uur) was het nog wel gezellig, lekker dansen op een rijtje, en kijken naar die-absoluut-niet-kunnen-'jumpen'-maar-het-toch-proberen-mensen. Zelfs ik kon het beter (en dat zegt heel wat). Toch heb ik nog wat geleerd die avond,

want wist je dat...

• ...heel veel bruggers niet kunnen jumpen.
• ...ze denken of willen dat ze dat wel konden.
• ...de combi streepjes en stippen heel cool staat!
• ...foute kleding goed is voor je humeur.
• ...Eluni dat allebei niet had (sorry Kauvelas ;-)).
• ...er een band op het feest was!
• ...die veel beter was dan de DJ.
• ...de DJ ook best wel eng was.
• ...iemand dezelfde pjamabroek heeft als ik.
• ...ganzen een heel eng geluid kunnen maken.
• ...Jesse een heeeel cool t-shirt heeft!
• ...ik iets bij de McDonalds heb gekocht.
• ...Eluni toen niet naar binnen wilde.
• ...ik dat heel goed vind van haar.
• ...ik mijn eten daar in een kotszakje kreeg! Handig he?
• ...dit het laatste "wist je dat" is.

Er was dus een band op het feest, en dat was veel leuker dan de DJ. Daarna ben ik bijna niet meer op de dansvloer geweest! Toen het feest bijna afgelopen was (half 12 ofzo) heb ik me even een beetje omgekleed (:-P) en zijn Malou, Eluni, Jesse, Patricia, Medy, Roos, Rosanne en ik eerst naar de Mac geweest (bleegh). Ik kreeg mijn eten zelfs in een papieren zak, om in te kosten denk ik. Maar volgens mij kon Kauvelas het beter gebruiken. Toen iedereen (behalve Kauvelas dus) iets te vreten had gingen we naar het echte Maudje, waar allemaal ganzen zitten die enge geluiden maken. Maar het was wel gezellig, ook al heb ik een ontzettend koude kont gekregen. Het bankje zat al vol. Maar het was gezellig! Eleni is toen bij mij blijven slapen (als een blok). Dat was dus ook nog gezellig, en 's ochtends hebben we Rafas Rules gekeken, een 15-minuten durende speelfilm van hazazaH. WANT Kauvelas en Teunissen spelen daar figurant in! En we zijn helemaal zichtbaar, in tegenstelling tot dhr. Schuurmans, waarvan slechts een stukje elleboog zichtbaar is in de film Zwartboek. Maar ik vind dit al een lang genoeg lulverhaal, en ik moet mn kamer nog opruimen en mijn moeder overhalen dat ik wel naar LowLands mag!

XXX SOPHIE

13 juni 2007

hallO,

Jee, we gingen naar Zeeland! Met school! Op werkkamp (wekkerkamp)! In Serooskerke! Wat een gat! Het kamphuis was gewoon helemaal niks, er was namelijk ook niks, maar er was wel een leuk meertje (later meer hier over).

"Niet iedereen had er zin in"

DE HEENREIS;

We waren toen al moe. Oh, en ja, Eleni, Patricia en Natasja delen hier twee stoelen. Eleni wilde niet naast Mittendorf zitten.

Eenmaal aangekomen, hadden Patricia en ik al gelijk een nieuwe vriend gevonden:

Hij heet dus Henry.

Maargoed, dit kampje was dus bedoeld om een onderzoek uit te voeren. Onze onderzoeksvraag was: Heeft de diepte van het water invloed op de diversiteit van de dieren die er leven? Vraag me niet waarom. We wisten gewoon niets anders. Deze vraag is echter wel veranderd, omdat er geen geshikt ondiep water was. -_- Uiteindelijk werd het dus: Heeft het watertype invloed op de diversiteit van de dieren die er leven? En dus hebben we maar wat beestjes gevangen in zout water (in een haventje) en in brakwater (het meertje dat aan het terrein ligt). En Eleni had in het haventje een snotolfje gevangen! Een jonkie!

Ik had natuurlijk ook een visje gevangen:

Maar die was attacked door een kwal. Gemeen. Ik heb hem nog net op tijd gered.

Nou, we hebben dus ook nog in het meertje gevist, alleen daar was niet zo veel bijzonders. Wel heb ik daar nog gezwommen. :-) Hier het bewijs:

Oke, het was wel koud. Maar leuk!

Nou, DE TERUGREIS zag er ongeveer zo uit:

Weltruste allemaal!

XXX SOPHIE