Schipbreukelingen

27 augustus 2007

Hiep hiep, hoeraaaaaaaaa,

Er was er een jarig! hoera, hoera. Dat was uuuk. En zaterdag was er een feestje, ja-ja! En dat was heel gezellig. Ge-BBQ-ed, films gekeken (Donnie Darko, en een stuk van Hide and Seek). Veel bijgekletst, enne.. nog meer bijgekletst. Het was in elk geval gezellig. Maar zondag was ik echt jarig (15!). Fenna en Imme waren blijven slapen, dus die waren en weer vroeg bij. Imme ging helaas al vroeg weg, maar Fenna was tot 's avonds gebleven. Patricia kwam ook nog, en toen besloten we (dit verdiend wel een aparte alinea)...

(waarschuwing: )

...om een boottochtje te maken, in de Iggy, ons lieve (lees kleine) (zeil)bootje, MET motortje. Aangezien er nu geen zeilen opzaten, en Cato zei dat het motortje net was bijgevuld, gingen we dus maar met het motortje. Passagiers: Patricia, Fenna, Cato en ik. Ja een wonder dat hij dat hield. Een beetje slingerend (ik zat aan het roer) zijn we naar de overkant gevaren, de grootste lol hadden we. Met de muziek van Pirates bonden we ons bootje even vast aan een paal, maar na een tijdje begon het toch een beetje koud te worden. We besloten terug te gaan. Zelfs met Cato aan het roer slingerden we nog, maar de wind was ook behoorlijk hard. Halverwege (lees: midden op het meer) viel het motortje uit. "Oh, dat gebeurt wel vaker!" Maar na een paar zielige pogingen hadden we het maar opgegeven. De wind kwam van de zijkant, en met een rap tempo kwam de Stichtse Brug steeds dichterbij. Eerst maar eens naar huis bellen. Mijn moeder nam op. "Ja zeg, zoek het maar uit hoor, ik zit net te eten." Hm. Dan maar roepen, maar niemand hoorde onze hulpkreten ("GRATIS BIER!! GRRRRAAAAATIS BIER!") ... Fenna en ik waren al bijna het water in gesprongen in een poging het bootje naar de kant te trekken, maar gelukkig werden we daarvan weerhouden. Nog maar een keer bellen dan. Nu mijn vader aan de lijn.

"Godverdomme! Jezus, ik zit net te eten, verdomme. De tuin zit vol met gasten hier, ja?! Waarom gaan jullie dan ook godverdomme zonder godverdomme benzine dat godverdomme meer op?! Godverdomme!!" "Ja maar paaap, kun je alsjeblieft de zeilschool bellen?" "He godverdomme, daar zijn die mensen toch helemaal niet voor. Godverdomme. Ik ga wel kijken of ik zo'n nummer kan vinden." Daarmee moesten we het maar doen. 20 minuten later (en een halve kilometer dichterbij het IJselmeer) werden we teruggebeld en werd het nummer van de zeilschool doorgegeven. Wij bellen, gelukkig waren ze al onderweg. Twee jochies van 13 kwamen ons redden. Ach, we hadden nog steeds lol (vooral toen er een enorme golf over Patricia heenkwam). Maar daar aangekomen (en 100 keer "dankjewel" later) was het gezeik nog niet voorbij. We konden de brug namelijk niet onderdoor want de mast was te hoog. Gelukkig kwam er net een boot aan die ook te hoog was en de brug werd opengedaan. Inmiddels was mijn vader ook aangekomen. Wij wilden dus wachten tot die boot onder de brug door was, en er dan achteraan (Cato kon zich langs de kant voorttrekken). Maar metteen nadat die boot weg was deed die man de brug weer dicht. DUS moesten wij daar weer heen om te vragen of de brug weer open was, DUS nog meer gezeik. Toen de boot eindelijk weer op zijn plek lag (en als het aan mij ligt blijft die daar ook nog wel even liggen) zijn we teruggegaan om nogmaals te bedanken, en te vragen hoeveel dat moet gaan kosten. Dat gaat Cato en mij dus een middag boten schoonmaken kosten. Maargoed, eenmaal thuis nog een klein drama, daarna met Eleni en Patricia (Fenna was naar huis) de film Hide and Seek afgekeken. Daarna Silk gekeken, en toen naar bed!

Vandaag.. werden wij gebeld... door de zeilschool (die vrouw en moeder van een van die kinderen die ons kwam redden is een vriendin van mijn moeder). Met de mededeling dat haar zoontje het idee had dat we hem helemaal niet bedankt hadden. Toen ik dat hoorde kon ik mijn oren niet geloven, zijn die van hem wel helemaal in orde dan? Maargoed, nog een keer uitgefoeterd door mijn vader, en nu moeten we daar dus weer heen. Ik denk dat we zo gaan, dus ik moet er mee kappen. Ik vind dit wel heel vreemd, want ik weet zeker dat we hem en zijn vriendje, en de mensen die de brug hebben opengedaan wel een paar keer bedankt hebben. En geloof me, ik heb nog liever een proefwerk wiskunde, dan dit soort situaties (en helaas heb ik er al een paar gehad). Oke, ik moet nu gaan (wens me succes!).

XXX SOPHIE