Bada Karara Pudna

Eindelijk, na jaren staat er dan toch een definitie van het woord "pudna" op internet. Vroeger had ik daar natuurlijk al een paar keer naar gezocht, maar altijd leek het toch echt een onbestaand woord in welke taal dan ook. Vandaag had Yahoo het antwoord voor mij klaar staan:
"Pudna means 'sexy figure' in Punjabi (...)" (link naar Yahoo). Het komt van het liedje Bada Karara Pudna.

Een betere betekenis had ik mij natuurlijk niet kunnen wensen voor mijn woordje.

De zee brandt

Ik zwem, in de zee. Bij de monding van een rivier, waar het zoete en het zoute water zich mengen. Afgedreven naar vreemd land. Armen gespreid en zo drijf ik langs. Wind en water plegen geweld. De maan trekt naar open water, geulen onder mij zuigen aan mijn voeten. Windstoten trekken me uit het water.

Ik tuur afwachtend naar de horizon die scheef en onregelmatig lijkt te zijn. Alles kalmeert. Ik dobber en zweef, alles is heel stil. De lucht is wit, mijn ogen staan op oneindig en ik peddel wat door de lucht. Water omsluit mijn enkels, gevoelloos als ze zijn nu. Ik voel niet of het lucht of water is onder mijn rug, ik lig compleet stil.

Ver weg woedt een storm, mijn storm? Ik weet niet of hij terugkomt, is hij voorbij, voorgoed. De witte lucht blijft dik boven mij hangen. Mijn handen verdwijnen erin als ik ze voor me uitsteek.  Geen zucht wind. Ik verdrink.

Een vallende wind slaat de lucht terug in me, ik klap dubbel, zo hard. De lucht is zo heet, het schroeit de golven. Ze staan in brand, ze staan te branden. De zee brandt en ik kan niets doen.

Future Story

I went to my garden at the back of the house and sat down under the tree. That tree always helped me to feel better. It was already two-hundred years old and when I think about everything that tree has seen, observed, absorbed and been through it puts things into perspective. Just to be near to such a creature, or whatever you want to call it. I meditated and concentrated on all the lives this tree has seen passing.

         Two-hundred years ago, around the year two-thousand, a person who lived in this area got ill. Doctors, who were very rational and primitive in that time, discovered the person had something odd in his body between his vital organs that was hurting him. They performed surgery and removed it. It was a very rational thing to do; you see something bad, so you take it out. Their method was very primitive though. In that time they would cut you open for anything which is always very risky. They didn’t understand by that time that it doesn’t work to “fix” a body only physically and then send it back to its original way of living. Only later on humans became more and more aware of the functioning of our body. But the person who lived here two hundreds years ago did not realize that. So this person had his surgery and went back home. For me it’s no surprise to “hear” from the tree that the disease came back and in the end became fatal. The tree was very young when this happened, and already got a bit damaged since this was the person who planted the tree. But they’ve moved on.

         At first humanity grew on the borders of rationality for a while longer. At a sudden point in history, about a hundred years ago, we realized that we had expanded our knowledge and technology to the very limit. It was a turning point in our way of thinking and living.

Also in technology, which was always very practical and irrational thing for us humans. We started to connect technology with our feelings and emotions rather than just to use it for communication and information sharing. Even though we used it for communication we got isolated through using technology. The physical part was missing; this made us lonely and separated us from each other. We changed that, and used our inventions to truly understand ourselves and each other. That way we used technology to really connect with each other. We could become one through our devices. We realized that all this time that we were meant to be together and that everyone has the vital need for connection. Also the medical industry changed. From cutting people open, “fix” them and then leave them alone to recover, we went on to a more natural way of healing. Often there is a psychological explanation for the disease a body is confronted with and you can only help the body to recover from it. You can’t simply fix it. The body is self preserving but is not always able to on its own. Our ways to help the body in a natural way are very strong and trustworthy. So our medication is not that we just do something to our body or to deceive our inner system to do something our way. The medication works together with our body. When the medicine or treatment enters our body or makes contact with it, it helps the body find the right treatment for and from itself and it works because we often underestimate ourselves while we can cure more than we think. The medicine helps us realize this and gives us the belief that we have the ability to heal ourselves. And so we can.

Stoofpot

Bij het woord horeca heb ik een heel gedetailleerd beeld. Namelijk dat van een kamer, met van die lelijke grijze plastic stoelen, een vieze versleten vloerbedekking op de grond met duidelijke sporen van lekkage en zo'n plafond dat bestaat uit losse panelen. De verlichting wordt verzorgd door vierkante tl lampen en er is geen of één klein raam in de kamer. Naast stoelen staan er ook wat dozen in de kamer, voornamelijk met wit, massief porselein van de groothandel. Dat spul waar je koffie in goedkope hotels in krijgt, en soep, en alles eigenlijk. Andere dozen zijn gevuld met cupjes koffiemelk, zakjes zout, zakjes peper, zakjes suiker.
Ja, ik vind "horeca" echt een super lelijk woord.

Storing

Wanneer ik rust, dendert het allemaal door elkaar heen. Zonder bezigheid lijkt het net een druk station, waar ontelbare treinen inrijden, weer uitrijden, maar vooral inrijden. Daarin zitten ontelbare mensen, die instappen en weer uitstappen. Veel bekende treinen, die hetzelfde traject telkens heen en weer afleggen. Af en toe een nieuwe, die verder rijdt en niet teruggaat. Of juist het eindstation heeft bereikt.

Wisselstoringen en vertragingen zijn een bekend probleem, niet alleen hier. Constant loopt het mis, loopt het uit op niets, een doodlopend spoor. Treinen botsen nou eenmaal, als het er te veel worden. Ze rijden elkaar in de weg, maar zijn te koppig om te wijken of te wachten. Ze zijn zo eigenwijs en daar word ik zo moe van...

Wie de juiste trein op tijd wil pakken moet alert zijn, scherp. Ze rijden niet op tijd, beginnen soms zomaar te rijden of komen juist niet van hun plek. Ze kunnen ook maar zo van spoor wisselen. Pas als zich een bezigheid voordoet, waar afleiding in te vinden is, wordt het station even stil gelegd. De mensen wachten dan - geduldig of niet - op een bankje of met een kopje koffie, tot alles weer rijden gaat. En dan begint het denderen weer.

Dezelfde trajecten, heen en weer. Heen en weer.