Soms

'Is dit het nou?' vroeg ze.
'Wat "is dit het"?' antwoordde de stem.
'Het er zijn,' zei het meisje, 'het leven, de dingen. Je weet wel.'
'Dat zou kunnen,' antwoordde de stem weer. Het meisje zuchtte. Ze steunde op haar ellebogen, hield haar adem in en zuchtte nog eens.
'Wat een diepe zucht.'
'Ja.' De ogen van het meisje gleden langs dingen die ze zelf niet eens kon zien. Traag.
'En als dit het dus is, hoe weet ik dan of ik wel gemaakt ben voor dit?'
'Hoe bedoel je?' vroeg de stem.
'Nou, je weet wel, iedere keer weer komt die vraag naar boven en dan weet ik eigenlijk het antwoord niet. Of misschien stiekem wel een beetje, en dat is "nee".'
De stem bleef stil en gaf geen antwoord. Dus het meisje ging verder.
'Zijn er eigenlijk mensen die niet gemaakt zijn voor het leven? Mensen die geboren worden, tot leven gewekt, en dan helemaal niet kunnen bestaan?'
'Sommige mensen, ja. Misschien.'
'Misschien?'
Stilte.
'Er zijn dus mensen die niet goed zijn in er zijn,' stelde het meisje, 'ik ken dat wel, soms zou je willen dat je onzichtbaar was of beter nog, helemaal weg.'
'Maar jij bent hier, en je bent zelfs gelukkig,' zegt de stem.
'Ja.'
'En toch..?'
'Ja. Soms.'

Nils Frahm

Pianotoetsen die zo zacht beroerd worden, soms misschien niet eens tot klank gebracht. De pianokruk die zachtjes kraakt wanneer een pedaal ingedrukt wordt of juist losgelaten, geritsel van houten hamertjes. De geluiden klinken bijna als een reversed gefluister, mede door de ademhaling die soms zelfs te horen is. Een ingehouden zucht die voorzichtig ontsnapt. En dan de trage akkoorden die Nils Frahm speelt in het nummer Less. Betoverend mooi, maar ook messcherp.

            Het album Felt bevat niet alleen mooie pianomuziekjes, maar ook de pianist zelf. De aanwezigheid van Nils Frahm is letterlijk hoorbaar in de opnames, meer nog, vind ik, te vinden in de verhalen die zijn melodieën vertellen. Het verhaal dat hij zelf in het album vertelt, aan de binnenkant van het hoesje, gaat over zijn piano en zijn buren. Wanneer hij 's nachts op zijn piano speelt legt hij een deken van vilt over de snaren, om het geluid te dempen en zijn buren niet te storen. Hij vond het ontstane geluid echter zo bijzonder en mooi dat hij besloot hier een album mee op te nemen. Mede doordat alles zo gedempt was en Frahm zeer zacht speelt zijn alle omgevingsgeluiden die ontstaan tijdens het maken van de muziek ook op de opnames te horen. Dit geeft een zeer bijzonder effect. Hoewel het geritsel niet altijd op de maat van de tonen mee gaat geeft het een zekere rust in de muziek.
            Toen ik het album voor het eerst luisterde, deed het me denken aan een vertrouwde, zachte omgeving, hoewel melancholisch. Toen ik Frahm een stuk van Felt live hoorde en zag spelen kwam pas echt de scherpe en harde kant naar boven. De zo voorzichtig beroerde pianotoetsen, de volle overgave van Frahm in de tonen afgewisseld met de hard aangeslagen snaren en het schijnbaar verliezen van de controle over de muziek van Frahm deden mij tranen over mijn wangen lopen in het kleine zaaltje tijdens het Cross Linx festival in Rotterdam, zondag 3 maart 2013.
            Zulke mooie pianomuziekjes met onverwachte scherpheid en diepte als hij maakt, ook op elektronisch gebied is Frahm bekend. Het album 7fingers dat hij heeft opgenomen met Anne Müller is aan de ene kant iets compleet anders dan Felt, toch weet hij weer dezelfde gevoeligheid in de muziek te leggen. De cello van Anne Müller wordt op 7fingers gecombineerd met elektronische tonen en ritmes. De piano van Frahm ontbreekt ook niet. 7fingers voelt bijna als een film. Een film over illusie en desillusie. Over reizen en terugkeren.

No escape

Synchroon

In a dream