22 maart 2010, 19:47 u.
Ik heb vaak het gevoel dat ik blind ben, in absolute zin. Relatief juist niet. Tenminste, over het algemeen. Als het over mezelf gaat van buiten af en uit bepaalde hoeken natuurlijk wel. Mijn eigen blinde hoek, heel erg lastig te zien of te kennen. Daarvoor is absolute afstand nodig. Anderen zijn mijn blindehoekspiegel, zolang ze te vertrouwen zijn in elk geval. Of zolang ze zelf niet stekeblind zijn natuurlijk. Het is belangrijk om zo'n spiegel te hebben en af en toe te raadplegen. Het is belangrijk om te praten, niet alleen over elkaar maar vooral met elkaar. En dat gebeurt niet genoeg vind ik. Dat is erg jammer, en er zijn te veel misverstanden. Terwijl we zo veel van elkaar kunnen leren. Over elkaar en onszelf en de rest. Zonder te oordelen, gewoon leren. En dan denken, plaatsen, praten. Maargoed, dit was relatief. Ik kijk veel, beschrijf veel, pieker veel. In absolute zin ben ik blind, of kijk ik door een verrekijker door de verkeerde kant. Ik zie een hele lange donkere tunnel, aan het einde maar een klein stukje wereld. Het boeit me enorm, te bedenken wat ik allemaal mis en niet zie. Het is wel frustrerend dat ik veel dingen ook weer vergeet. Zo blijft alles wel vernieuwend maar ik heb ook het gevoel dat ik niet vooruit kom. Maar het is zo moeilijk om je kader of kijker te vergroten en alles te blijven zien.
Eigenlijk denk ik dat we helemaal niet kunnen zien, niet perfect. Daarvoor zijn we te veel ingevuld, bevooroordeeld en gekleurd. We zien vervormingen, soms slechts een heel klein beetje, heel misschien een enkele keer wel helemaal helder. Ik vraag me af in hoeverre het mogelijk is je ogen en de werkelijkheid te effenen en te neutraliseren, voor perfect zicht. In die zin begrijp ik Plato nu beter, we zien nooit de werkelijke vorm. Hoewel hij de werkelijkheid metafysisch bedoelde, denk ik eerder dat de werkelijkheid zich wel om ons heen bevindt, dat wij er middenin zitten, maar dat we het gewoon niet goed kunnen zien. Denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten