Opa Ruurlo

04.10.2012

Vandaag wordt opa herinnerd, als mens, vriend, man en vader. Maar voor mij was hij opa, Opa Ruurlo. Hij was mijn opa, die ik alleen hoefde te delen met mijn zusje Cato. En ik zal hem herinneren als de liefste opa die ik me had kunnen wensen. Hij noemde me vaak “mien deerntje”, en hoewel ik nooit wist wat dat betekende klonk het altijd zo lief. “Drol” was ook een favoriete bijnaam, waar ik als kind altijd zo hard om moest lachen. Cato was Kakkedootje, en dat past ook eigenlijk wel heel goed bij haar.
         Toen ik heel klein was nam hij me vaak mee voor op de fiets, om een tochtje te maken door het bos. Daar weet ik niks meer van, misschien omdat ik zo klein was of omdat ik na tien minuten al in slaap viel, met mijn hoofd op zijn onderarm.
         Later nam hij mij en Catootje mee in de auto als de schemering viel, om in het bos een paar reeën of konijnen te zoeken. Dat was superspannend, dan reden we met gedoofde lichten over de zandweggetjes in het bos.. Terug bij oma gingen we dan een paar potjes kaarten. Zwartevrouwen was ons lievelingsspel, waar opa heel gevaarlijk in was. Hij hield dan zijn hand vol met kaarten tot hij in één keer alles uit kon leggen. Dan kreeg hij zo’n glinstering in zijn ogen en dan wisten we dat hij iets aan het beramen was. Niet te vertrouwen dus.
         Omdat Cato en ik de enige kleinkinderen zijn werden (en worden) we altijd ontzettend verwend door opa en oma. Zo zijn we acht jaar lang met ze op vakantie geweest in de zomer, naar de eilanden, Zeeland, België en op het laatst Frankrijk. We gingen dan met de caravan weg, en toen we oud genoeg waren kregen we er een eigen tentje naast. Ook dan werd er elke avond gekaart tot we niet meer konden.
         Met opa konden we ook altijd goed spelen. Cato lakte graag zijn nagels of maakte zijn haar mooi met strikjes en speldjes. Hij maakte ook speelgoed voor ons, zo heeft hij de mooiste paardenstallen gemaakt van wijnkistjes. Met Sinterklaas waren de mooiste surprises ook vaak van hem. De hele familie kan er wat van, maar de surprises die hij maakte staan bij ons nog steeds in de kast, bij mij thuis in Breda ook. In Breda heb ik ook de rode stoeltjes staan die ik twee weken geleden van hem heb gekregen. Vier hele mooie rooie stoeltjes staan daar nu, in mijn keukentje. Als ik daar dan op zit zal ik af en toe even aan hem denken, heb ik belooft. En dat doe ik ook. Ik denk dan even aan de grappen met Sinterklaas, die ondeugende ogen van hem en de hertjes in het bos.
         Ik zal je missen, opa. Rust zacht.