Het jubileum en de neus

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste bericht. Maar dan heb ik ook eindelijk wat te vertellen! Om te beginnen was het een paar dagen geleden de zevende dag van maart, en precies een jaar geleden dat Jurre en ik officieel "verkirring" kregen. We hadden al eerder bedacht dat we dat wel wilden vieren met iets bijzonders. We kwamen zo op het idee om twee hangers te laten maken in de vorm van een apostrof, zoals ". De betekenis (die ik waarschijnlijk al aan iedereen heb uitgelegd die dit leest) komt van de aanhalingstekens die je voor het gemak opschrijft wanneer je voor de tweede keer een zin opschrijft. Zoals, en dan gebruik ik het typische Jurre-voorbeeld:

Je moeder is een vrouw.
" man.

En omdat wij graag hetzelfde tegen elkaar willen zeggen in sms'jes gebruiken we dit vaak. Vandaar het idee om er een sieraad van te laten maken. Dus wij naar Lyppens in Amsterdam met een ontwerpje. Supergoeie juwelier, maar ook behoorlijk duur. Als we echt een soort druppel ervan wilden maken zou het gegoten moeten worden en zo'n tweehonderdachtien euro per hanger kwijt zijn. Vonden wij net iets te veel.

Gewoon gezaagd en geslepen uit een zilveren plaat zou ongeveer honderd euro goedkoper zijn. Dat hadden we er wel voor over, maar we gingen toch nog even langs in Laren bij van Sprang. Daar waren ze zo'n vijfendertig euro per hanger. Vonden wij de moeite wel waard. Plus dat we ze dan een week later al konden ophalen, nog vóór ons jubileum. Dus vier maart, de vrijdag voor maandag de zevende hadden wij onze prachtstukjes. (klik op de foto voor een pop-up) Gelukkig zijn ze precies geworden zoals we ons hadden voorgesteld.

Zeven maart zelf zijn we uit eten gegaan in restaurant Open, op vijf minuten lopen afstand vanaf mijn huis in Amsterdam. Best sjiek, gebouwd in een oude spoorbrug boven het water. We hadden een deal voor €38,- van Groupon voor een drie-gangenmenu voor twee personen (i.p.v. €79,-). Heerlijk gegeten, lekker lang getafeld en genoten van het sjiekheidsgehalte. Jammer dat het normaal gesproken een beetje te duur is, anders zou ik het echt vaker doen!

Ook ga ik ons tweede jaar in met meer ruimte in mijn hoofd. Nee, dit is niet cryptisch bedoeld, ik heb gisteren een neusschelpverkleining gehad. Omdat ik bijna permanent last heb van een verstopte neus, allergisch ben voor stof en mijn neusslijmvliezen in de holtes van mijn hoofd gigantisch waren, kon ik deze laten verkleinen door middel van een operatietje. Dat is gisteren gedaan in het ziekenhuis van Hilversum. Om acht uur 's ochtends moest ik me melden op afdeling D2 Kort Verblijf. Ik kreeg bed zes toegewezen in kamer 211 die ik deelde met vijf andere bedden waarvan vier leeg waren. Om half negen werd ik al geroepen het coole blauwe ziekenhuis open rug ding kledingstuk aan te doen omdat er een OK klaar was. Ik werd weggereden in dat bed, wat al raar was op zich, en kwam in een kamer terecht waar ik eerst een infuus en een badmuts kreeg. Daarna de OK in, waar ik op een heel smal bedje moest liggen en vrijwel meteen een slaapmiddel toegediend kreeg. Binnen een paar seconden was ik weg, wat achteraf heel raar was, omdat ik geen laatste herinnering heb aan die kamer. Mijn geheugen lijkt gewoon te stoppen, maar ik weet niet precies waar. In elk geval, gelukkig werd ik weer wakker na ongeveer twintig minuten op de uitslaapzaal te hebben gelegen. De wereld was heel leuk op dat moment, en ik stond op het punt om te vragen of ik nog een keer onder narcose mocht. Iedereen was zo aardig! Maar toen vroeg de dokter eerst iets aan me, en dat was of ik me goed voelde. Ja hoor, ik vond het allemaal wel grappig. Alleen kon ik niet slikken. Even later, toen de wereld al een stuk minder grappig meer was, werd me verteld dat het verdovingsmiddel voor mijn neus cocaïne was en dat er waarschijnlijk een beetje in mijn keel terecht was gekomen waardoor die verdooft was.

De eerste keer high duurde voor mij dus maar tien minuten maar was wel leuk. Daarna was minder leuk, na ongeveer een uur op de zaal te hebben gelegen (en twee belletjes naar de afdeling omdat ze me vergeten waren op te halen) mocht ik terug. Mijn keel voelde ik weer. Hij was ruw van het beademingsbuisje (ik wist helemaal niet dat ik geïntubeerd ging worden) en van het ademen door mijn mond. Om de slijmvliezen te verkleinen zijn ze met een of ander instrument door mijn neus gegaan en hebben ze de zooi weggebrand. Dat geeft nogal een troep dus moest ik 24 uur enorme tampons in mijn neus hebben waardoor ik alleen door m'n mond kon ademen. En dat is kut!

Terug op de slaapzaal lukte het niet echt te slapen, want telkens als ik wegdommelde verslapte mijn tong en blokkeerde mijn keel waardoor ik weer wakker werd omdat er geen lucht doorheen kwam. Retevervelend.
Om drie uur (pas) begon het eerste bezoekuur, en mijn lief zorgde er natuurlijk voor dat hij geen seconde later was. Dus had ik heerlijke bonbons (die ik vandaag heb opgegeten omdat ik ze niet kon proeven) en een hele lieve kaart die mijn ziekenhuisnachtkastje compleet maakten. Het tweede bezoekuur, om half zeven werd gebruikt door ouders + zusje, wat ook heel fijn was. Wat kijk je als patiënt uit naar je bezoekers! De rest van de avond heb ik een beetjes suffend doorgebracht. Ik kreeg om de paar uur wel wat paracetamollen naar binnen gegoten maar verder werd er niet veel gecontroleerd. Het avondeten, om vijf uur al, bestond uit brood. En ik was al nuchter vanaf middernacht! Anyway, slapen lukte de hele nacht niet (om dezelfde reden waarom het overdag niet lukte). Om kwart over zeven 's ochtends, een eeuwigheid later, kwam er ontbijt en om half acht werd ik in ee rolstoel naar de KNO poli gereden in een rolstoel om die tampons uit mijn neus te halen. De arts-assistente van de operatie zette me in een andere stoel en heeft ze eruit getrokken. Toen zag ik pas dat ze langer waren dan mijn middelvingers (en even dik)! Ze maakte mijn gezicht een beetje schoon en het volgende wat ik weet is dat ik weer bijkwam. De assistende zei tegen de verpleegster van D2 dat ik "even was flauwgevallen, maar nu weer bijkwam". Huh? Oh vandaar dat alles zwart was. Het duurde nog een kwartier voor ik alles weer kon zien en de misselijkheid weg was. Het blijft een beetje vaag waarom dat nou gebeurde maar het schijnt vaker te gebeuren. De laatste keer dat ik flauwviel was in groep acht, maar ik kan me niet herinneren dat het zó naar was! Gelukkig was mij neus prima, nog ietwat dik, maar hij bloedde niet meer.
Nu ben ik gelukkig weer thuis en voel me wel okay, alleen nogal moe. Dus ik ga nu snel slapen.

Two Beating Hearts

Ik ben twee teksten van Hegel aan het printen. Er is eindelijk weer nieuw printpapier, het vorige semester was ik gedwongen om de helft van mijn teksten op de blanco zijde van oude logicaoefeningen en Aristoteles' Anima te printen voor het tentamen ethiek. Nu heb ik weer mooie witte velletjes die aan beide kanten bedrukbaar zijn. Is dat eigenlijk wel een woord?
Hoe dan ook, de printer heeft inmiddels zijn werk gedaan en de twee negen-pagina's-lange teksten met microscopisch kleine lettertjes in raar oud Engels (waar de "s" vaak wordt vervangen voor een "f" als in philofophers, of fenfe) liggen op me te wachten. Met een gele markeerstift zal ik ze dapper te lijf gaan, terwijl mijn hoop om er zonder kleerscheuren en met een frisse schedelinhoud weer uit te komen nihil is.
Na mijn herkansing predikatenlogica, waar ik jullie de vorige keer mee heb lastiggevallen en ik uiteindelijk een 7,4 voor heb weten te behalen, is het tweede semester al weer anderhalve week geleden begonnen. Meteen in de eerste week kregen we al weer stapels teksten en opdrachten mee naar huis. Mijn goede voornemen om dit semester meer colleges te volgen heb ik tot nu toe aardig waargemaakt. Alleen het teksten lezen gaat nu dus weer beginnen.. Maar ik zal me ertoe zetten! Gelukkig ben ik van de vroege negen-uur-'s ochtendscolleges af, daarvan is er nog maar één resterend en dat is op de vrijdagochtend. En die is toch niet belangrijk. Dus.

Het avondcollege dat een paar uur geleden is afgelopen was niet heel boeiend. Het was zelfs zo onboeiend dat een jongen schuin voor mij zijn kauwgom uit zijn mond haalde, het uitgebreid rondom het roerstokje van zijn papierenbekercappuccino boetseerde en er vervolgens een vlaggetje van maakte met een ezelskop erop. Ik heb geprobeerd er niet naar te kijken maar dat was lastig. Het meisje dat naast hem zat keek ook gefscineerd toe en zwiepte om de zoveel minuten haar haren over mijn aantekeningen. Met lang haar is dat ook niet zo heel moeilijk hoor, in die smalle banken. Een laptop in de collegezaal kan het scherm alleen in een hoek van negentig graden hebben omdat de rug van de student voor je er tegenaan leunt.
Ik ben maar gaan tekenen in de hoop het verhaal van de docent beter te kunnen volgen. Aantekeningen maken was niet echt nodig, de slide van zijn PowerPoint stond al een kwartier op "Karl Marx (1818 - 1883)". Wat hij nog over hem heeft willen vertellen kwam pas aan bod tijdens de slide van "Auguste Comte (1798 - 1857)" die verder ook leeg bleef. Toen de tijd om was jaste de docent er nog snel een slide doorheen die we alleen nog maar snel konden overpennen voor er opgestaan moest worden om alle medestudenten uit hun bankjes te laten (ik zat aan het uiteinde, wat betekent dat je in de pauze als eerste eruit moet en er als laatste weer in). En nu liggen nog steeds die teksten op mij te wachten.

Predikatenlogica

Het begin van

Het was begin 2011. Op het dak van een flat in Amsterdam hadden tientallen mensen het nieuwe jaar ingeluid met veel drank. De oliebollen die beneden in de schalen lagen hadden een vage biersmaak en waren hard.
Om er tussenuit te gaan was er een paar dagen later een reisje voor twee geboekt naar Praag, met overnachtingen in een hostel. De kamer deelden ze met vijf vreemde jongens, wat toch een beetje naar aanvoelde. De eerste nacht werd er weinig geslapen vanwege de spanning. Maar de daarop volgende drie dagen waren heerlijk en zonder zorgen. De vlucht terug was dat ook nog, daarna begon de stress weer. Na het inleveren van het thuistentamen volgden een paar rustige dagen. De sneeuw was eindelijk weg wat het lopen op straat een stuk makkelijker maakte.
De vorm van je gezicht bepaalt hoe de tranen stromen.
Om het huis in Amsterdam weer te bezoeken was een opluchting, al was het maar om de volle tas kleren te kunnen wassen en in een groot bed te slapen. Alleen is het missende gerammel van een rennend diertje in haar ratje een soort vacuümplek van geluid naast het kastje met dvd's.
Hoewel de thermostaat 22 graden Celcius aangeeft bibber ik en zijn mijn handen ijskoud, maar dat zal wel van het typen komen.
Geert is er niet best aan toe. De vleesetende plant, de enige plant in huis, droogt langzaam uit. En dat terwijl hij zo veel water krijgt. De trompetbekerplant, ook wel Sarracenia, is dan ook lastig in leven te houden.
Op het aanrecht liggen een paar opmerkelijke dingen. Naast de gewone apparaten, een tosti-ijzer, Senseo-apparaat en een paar bananen, staat er een platenspeler op. De stekker hangt naar de grond gericht en de krant van gisteren ligt er op. Die krant is nog niet gelezen. Naast de speler staat een schaal met van alles en nog wat erin.
Muziek gaat door merg en been en hart en ziel.

Nonsens

Wie dit leest
□ verveelt zich
□ heeft goede ogen
□ wens ik een gelukkig nieuwjaar
□ is gek
(kruis aan wat van toepassing is, meerdere keuzes mogelijk)

Zo, dan hebben we dat in elk geval gehad. 2011 is het nu dus. Dus. Ik stond op het dak van de Weesperflat toen het vuurwerk losbrak, al een uur met een fles wijn waar ik niks van moest hebben. Een paar Engelse feestgangers schreeuwden hun longen uit hun lijf elke keer toen er een vuurpijl de lucht in werd geschoten. Het was bomvol, maar wel erg leuk. En nu zit ik weer thuis in Huizen, ook wel het ouderlijk huis. Ik zit hier mijn tentamen te maken, want over een paar dagen ga ik naar Praag en als ik terugkom moet dat zo'n beetje bijna af zijn.
Het was een beetje een raar dagje. Een zondag waarop ik mijn wekker zette zodat ik genoeg tijd zou hebben voor het thuistentamen, moeder aan het werk, vader tosti's aan het bakken en scheldend op de vogels in de tuin, "vuile kutpimpelmees, vieze stinkmerel". Ach ja. Cato rolt d'r bed om een uur of half 2 uit, niet veel later komt moeders terug van het werk. En ik heb alles gadegeslagen vanuit hetzefde hoekje, vanachter een laptopscherm waarop dan weer een filosofische tekst te zien is, dan weer facebook en dan weer de Sims 2. Op dit moment knaagt Herman op een brokje eten ergens in mijn vest, die hij niet had toen ik hem uit haar kooi haalde. Oja, hamsters hebben wangen met zakken. Ze ziet er wel tevreden uit daar tussen de plooien van wol. Er is een voetbalreclame op tv en vanuit de keuken komt een pruttelend geluid. Herman kietelt me door langs mijn zij omhoog te klimmen en ik moet eigenlijk verder aan het tentamen. Dag!