In blue

Afgelopen maand was het ergens Blue Monday, ik weet niet meer precies welke datum, de 9e of de 16e geloof ik. De meest deprimerende dag van het jaar, omdat: alle feestdagen over zijn, mensen op dat moment beseffen dat ze hun goede voornemens écht niet gaan nakomen (en dat al na nog geen 2 weken hè!) en gewoon omdat het weer nog steeds kut is. De dagen worden gelukkig wel weer lichter, maar dat betekent ook dat we een paar uur langer tegen die massieve grijze lucht aan zullen kijken.
Op dit moment zit ik op de 4e etage in Bussum, in het appartement van Opa en Oma Koko, die op vakantie zijn naar de Canarische Eilanden. De lucht is inderdaad een grote massieve, grijze massa. Het gemeentehuis waar ik ook vol uitzicht op heb is tevens ook een grote grijze massa. Google maar eens "Gemeentehuis Bussum", en je begrijpt dat het inderdaad nogal een grauwe mix van verschillende tinten grijs is, als ik hier naar buiten kijk. Maar dat geeft helemaal niet, dit appartement is juist zeer kleurrijk en groot. Maar vooral voor anderhalve week een plekje voor mij (en Jurre) alleen. Dat is fijn!
Jammer genoeg hebben we allebei, ondanks dat Jurre nog gewoon vakantie heeft, bergen huiswerk. Ik moet vijftig tekeningen maken, en ik ben pas bij achtentwintig. Vandaag moet het af. Not.
Om dit blauwe berichtje nog wat grappiger te maken roep ik de hulp van Facebook en YouTube in en zend u deze link:

http://www.youtube.com/watch?v=oei2lB9MBo0&sns=fb

Tweeduizendtwaalf

Een heel gelukkig nieuwjaar allemaal! Hopelijk heeft iedereen genoten van - mogelijk - de laatste jaarwisseling die de mensheid gaat meemaken, volgens de Maya's dan. Ook al gaan ze gelijk krijgen, don't worry, we hebben nog bijna een jaar tot het zover is. Genoeg tijd dus om er nog iets moois van te maken. En dat gaan we dit jaar doen! Ik hecht alleen niet zo veel waarde aan de jaarwisseling zoals die volgens de kalender verloopt. Dat gaat altijd zo BAM van de een op de andere dag, minuut eigenlijk. Daarna moet je ineens alles anders doen, je aan je voornemens houden terwijl er voor je gevoel helemaal niks is veranderd. Het weer is nog steeds koud en kut, er zijn geen feestdagen (lees: vrije dagen) in het vooruitzicht, alleen de twee meest deprimerend maanden van het jaar: januari en februari.
Nee, doe mij maar de schooljaarwisseling, die bevalt me beter. Daar zit ook een overgangsperiode in van meestal ruim anderhalve maand, waarin je lekker je hoofd kan legen en je rustig kan voorbereiden op een nieuwe tijd. Ook veranderd het weer ondertussen, je bouwt nog wat ervaring op en ja, het is gewoon veel fijner. Komt ook nog eens bij dat mijn verjaardag meestal aan het eind van die periode valt, dus dan beschouw ik dat meer als een nieuwjaar dan dit. Maar toch is het ook altijd wel weer wennen, na het "echte" Oud&Nieuw. Hoe lang blijf jij altijd nog "2011" of "2010" schrijven? Ik heb ongeveer drie jaar lang het gevoel gehad dat het 2007 was. Dus zo kan het ook.

Deel IV

Doodongerust zat ik in de auto, gelukkig reed in niet zelf. Mijn gedachten gingen maar één kant op: naar mijn man, er was iets met hem. Ze belden me op werk, maar ze konden me niet precies vertellen wat er aan de hand was. Alleen dat ik me moest voorbereiden op slecht nieuws, een college moest vragen me naar huis te brengen en dat het met hem te maken had. Hij zou vandaag thuiskomen uit het buitenland, ik had hem een week niet gezien.
Ik was naar mijn auto gerend, en gelukkig mijn collega met mij. Ze had onmiddelijk door dat er iets niet in orde was en zat eerder achter het stuur dan ik bevatten kon. Maar ik kon op dat moment niet veel bevatten. Onderweg reed ze snel, maar geconcentreerd en ze zei niet veel. Dat vond ik fijn, maar had er verder ook geen aandacht voor. De weg was ellenlang, ik had het gevoel in slowmotion voort te bewegen. Toen we ons huis naderden zag ik alleen maar overal mensen. De buren waren de straat op gekomen, er stond een ambulance, politieauto’s, mensen in pakken met handschoenen en plastic zakjes. De auto minderde vaart en kwam tot stilstand. Ik stapte verdoofd uit en er kwam onmiddelijk een agent op me af. Hij vroeg me of ik was wie ik ben en nam me apart van de scène. Ik stapte als het ware in de coulissen en kreeg een black-out.

Deel III

Het was een koude dag geweest voor deze tijd van het jaar, en ook een lange dag. Mijn jas gooide ik op de bank en mijn tas ergens in de buurt van de eettafel. Ik liep gelijk door naar het koffiezetapparaat. Terwijl het ding stond op te warmen en daarbij het gebruikelijke lawaai produceerde veegde ik wat kruimels van het aanrecht in mijn hand. Daarna waste ik mijn hander onder de kraan. Ondanks de herrie van het lopende water het het rammelende koffiezetapparaat hoorde ik de knal duidelijk. Het was heel dichtbij, en ik keek verschrokken op. Erg ongerust was ik niet, je hoorde immers wel vaker knallen buiten, niet alleen met Oud en Nieuw. Misschien een uitlaat van een auto, een kind met een oud rotje, iets dat hard viel. Ik droogde mijn handen en pakte het kopje koffie onder het apparaat vandaan. Ik liep terug naar de woonkamer om mijn jas op te hangen, tot ik iets vreemds zag op straat, recht tegenover mijn huis. Een kat schoot onder een geparkeerde auto vandaan, weg van een groot, donker silhouet dat op straat lag. De jas die de man aanhad herkende ik als die van mijn overbuurman. De man zelf kende ik veel minder goed, ik had hem ooit een keer gesproken.
De schrik sloeg een paar seconden later pas toe, het kopje koffie zette ik op de zachte kussens van de bank neer, dat omviel en een donkere vlek maakte in de bekleding. Ik liep met grote, trillende stappen naar de telefoon en draaide onmiddelijk het alarmnummer. Niet veel later klonken sirenes in de straat, ik wist niet zeker of ik naar buiten moest komen of niet.

Deel II

Een diepe zucht ontsnapte uit mijn keel. Ik zat op mijn knieen op de bank en leunde met mijn ellebogen op de vensterbank. Buiten scheen de zon, maar ik mocht niet naar buiten tot mama terug zou komen. En dan blijft ze superlang weg, echt zo oneerlijk. Dus staarde ik uit het raam, geen zin om mijn huiswerk uit mijn tas te pakken. Het was lekker warm in de zon achter het glas en mijn ogen werden loom. Uit het niets was daar een knal. Het klonk als zo’n schot van televisie, alleen was dit niet zo hard. Er vloog in de verte een vogel de lucht in, duidelijk ook geschrokken. Verder bleef het stil.
Ik zat rechtop en steunde nu op mijn handen. Mijn voeten stonden op de bank en ik vergat dat ik nog schoenen aan had. De knal had me verschrikkelijk nieuwsgierig gemaakt maar er was niets te zien op straat. Een eeuwigheid later hoorde ik sirenes vlakbij. Ze kwamen niet langs mijn huis dus ik wist niet waar ze heen gingen. Toen kwam mijn moeder aanrijden in de auto (eindelijk!) en vlug sprong ik met mijn schoenen van de bank af. Ze stapte uit de auto met volle tassen in haar handen en keek bezorgd in de richting van de buren. Ze praatte tegen de buurvrouw die ik niet kon zien. Waarschijnlijk was zij ook nieuwsgierig geworden van de knal en de sirenes.
Toen mama naar binnen kwam was ze boos om de vlekken op de bank en moest ik voor straf mijn huiswerk maken.